tiennes

Speeltijd op de "tiennes" (heuvels) van Couvin...

feelgoodfood

Ondertussen bevinden we ons sedert enkele dagen op de grens van Fagne-Famenne en de Ardennen. Het leven schakelt een aantal versnellingen terug. Terwijl de lokale watertjes buiten hun oevers treden, worden binnen de gezelschapspelletjes boven gehaald. Tot laat in de nacht. Er wordt uitgeslapen en ontbijten gebeurt op de middag. Om daarna in gang te schieten. Keukendeurtjes ophangen, ikea-handleidingen ontcijferend. Ik waag me aan 'n vuurdoop van mozaiektegels in de douche. En als de dag erop zit, oogsten we eigen kweek. Verser dan deze bruine exemplaren vind je ze niet. Heerlijk eenvoudige rijkdom. We smikkelen. Van toasts champignon en van 't leven.  

willkommen bienvenue welcome

graphic boortmeerbic

Grafisch talent, ergens langs de vaart in Boortmeerbeek

home alone

Sinds lang ben ik nog eens alleen thuis. Home alone. Vent het huis uit, hond aan de voeten. Tijd voor me-time. Het plan om vanavond nog een berg werk te verzetten berg ik snel op. Ik heb er al 10 uren opzitten en bedenk dat 't welletjes is geweest.

Louis en ik duiken in de koelkast en kiezen voor risottooooh. Ik beloof 'm wat lekkers en in ruil kwijlt ie maar half zo hard.

5 sjalotjes, 2 teentjes look, kommetje risotto stoven tot glans in stevige scheut olijfolie * blussen met pinot gris * laten uitkoken * terug onder "water" zetten met kippenbouillon * kruiden met dragon, peper & zout * laten uitkoken * onder zetten * uitkoken * onder zetten * ... * totdat de rijst gaar is * boontjes toevoegen en afwerken met stukjes gorgonzolaaaah (en met de korst ervan maakt je een hond tot gelukkigste viervoeter op de planeet).

in den beginne

in den beginne ... was er een eerste idee'tje

my holy sketchbook

Acht bundels wachtend op mijn gekriebel,

Een werkweek lang sleep ik me verder. Kop vol snot. Fut nihil. Ik doe desalnietemin de moeite om naar school te gaan, donderdagnamiddag. Goeie beslissing. Met z'n vieren krijgen onze nieuwe opdracht, de bachelorproef waarmee we -als 't meezit- in juni'14 afstuderen en een nieuw diploma op zak steken. Omdat 't een actueel thema is, beslissen onze docenten dat we een kerk nieuw leven gaan inblazen: als interieur-missionarissen in spé zullen we er een restaurant ontwerpen, woonst voor de chefkok incluus. Een kolfje naar mijn hand. Ik heb er zin in. Tijd om wat papier te zoeken en de eerste ideeën neer te pennen. Wat beter dan een 8-delige catechismus om d'inspiratie in te bundelen. Halleluia, ziehier de herbestemming het heilige woord. Laat de duivelse ingevingen maar komen!

gouden randje en

roze tongetjes inclusief.

wollig

Het ouwerwetse draadpatroon van een nieuwe bol wol. Ik vind dat schoon in zijn herkenbaarheid. Ben ik nu wollig te noemen ?

misty morning

... ergens in de buurt van willebroek ...

gonrieuxfeu

het eerste vuur in Gonrieux (merci Nestor Martin!)

snow is in the air

 

Eind november, Gonrieux. Sneeuw hangt in de lucht. Terwijl de winter langs het drassige paadje het bos in kruipt, lijken de planten hun laatste spatje kleur uit te persen. Nog even alles geven om daarna in slaap te dommelen. En te dromen.







rode bessen en een hond die truffels zoekt





piep

huisloos

Ik ben huisloos. Akte getekend bij de notaris. Sleutels afgegeven. De bib van Merchtem registreert mijn paspoort als zijnde Antwerps. Het recyclagepark in Deurne scant diezelfde chip dan weer als "ongekende bewoner". Ik zit ergens tussenin. Dolend. De hond in de achterbak van mijn berlingo'tje deelt mijn zoeken. Hij duwt zijn natte neus in mijn nek "gaan we nu naar huis?" en ook "ik wil eruit".

Dus stoppen we ergens in no-mans-land. Ten velde. Het herfstzonnetje toont haar grafische talenten, streelt mijn gezicht met de laatste najaarswarmte, doet het landschap schitteren.

De bomen schipperen tussen de seizoenen, ééntje met en ééntje zonder bladerdek boven mijn hoofd uittornend. Dak versus dakloos. Maar altijd met weids gespreide takken, me verwelkomend. De natuur als mijn altijd aanwezige thuis. Wat heeft een hoop bakstenen dàn nog te betekenen ?

ongeziene onbeschaamdheid

Ik hou mezelf normaliter ver uit de buurt van koningshuizen en ander royaal gespuis. Maar het zootje kan het blijkbaar niet laten om onzinnigheden "in your face" te kotsen. Oud-koning Albert laat vandaag weten dat hij niet rondkomt met zijn 923.000 euro. Ik vraag me af hij ondertussen een sociaal tarief heeft aangevraagd bij Electrabel ? En een kortingkaart om te treinen ? En of hij wekelijks bonnetjes uit de reclamefolder knipt "sweater uit de Zeeman nu voor 7,99 euro ipv 9,99" ?

Maar laat dat dan zijn dementerende geest zijn waarvan de radertjes niet meer netjes op een rijtje zitten. Echter, als zijne majesteit zijn schamele dotatie daarbij afdoet als een teken van "ondankbaarheid", dan ontploft mijn hoofd. Waar liggen die overrijpe tomaten ? Deze jup vrààgt om groenten op zijn smoeswerk. Dan hoeft ie vanavond alvast geen honger te lijden. Bon appétit, sire !

woods on fire

ochtendgloren in merchtemse achtertuin

zonderzielen

Allerheiligen, Allerzielen. Buiten miezert het. Net als binnen. Ik pak de biezen en valiezen en daarmee verdwijnt ook de ziel uit mijn huis. De thuis van voorheen klinkt niet meer. Ze galmt, zo zonder doorwinterde sofa, zonder de met-wijnglasafdruk-op-eiken keukentafel, zonder boek naast het verdwenen bed. Geen verse soep op het fornuis. Geen koekjes in de oven. Geen geur van pas gewassen lakens. Geen niks meer. Wat rest is leegte, met de herinnering aan wat was. Vaarwel Merksem. Het gaat je goed.

 

architecture en pilotis

Landelijke interpretatie van het modernisme
ofte, ziehier mijn nieuwe thuis : Merchtem!

wonderwoman

Ik ben een ochtendmens: eens wakker snuif ik het krikken van de dag als ware het 't lijntje nodig om de dag goed te beginnen. Junk voor dag & dauw. Met 'n hang naar wisselseizoenen: vol van kleur, op 't kantelen van dingen.

Om 06u45 in Boortmeerbeek bijvoorbeeld. Dan waan ik me wonderwoman, klaar voor 't lunapark "wereld". Met een shotje koffie als kickstart. En niks kan me nog gebeuren.

my office (with  a view) at 07:00am

 

zélatrice

Inspiratie zit soms in een klein hoekje. Of plantje. Neem nu dit rood, euhm, vergeetmenietje: volhardend in de stenige tuin. Gevoed door het weinige, maar des te harder kleurend, alsof 't het troosteloze karakter van haar bodem wil goedmaken... De aanhouder wint!

rue du panorama

Het zijn weer drukke tijden, vroege en late uren kloppend, en wetend dat dat werkritme zal terugmeppen, vroeg of laat. En dat dat niet lang meer gaat duren, die mentale boomerang. Ondertussen kruisen waarschuwingen mijn pad: migraine-aanval zoveel, een oud-medestudent met een herkenbaar verhaal van oververmoeidheid, gebrek aan slaap"hygiëne" en crashen (en vervolgens weer overeind krabbelen), burnouts die om de hoek loeren... Ik neem mijn zootje mee naar 't zuiden van 't land en mijmer in de verte. Een verte die terugkijkt en lijkt te zeggen: "Misschien moet de kerk in 't midden staan, da's beter voor iedereen". En ik kruip terug in mijn berlingo'tje, richting Brussel. Waar ik een autootje met een missie tref. Onder herfstig warme wolken.

den entree

Den entree is klaar... nu de rest nog!

( het feestcomité uit de buurt treft alvast de nodige voorbereidingen :-)

 

kat van damme

uit de oude doos : de tuin van Karel van Dammestraat 52 mét bijhorende kat (JBA, RIP)

kvd

uit de oude doos : de tuin van Karel van Dammestraat 52 Merksem, toen ik er net introk, zo'n negen jaar geleden

rozoranje

on the move

... het verhuizen is begonnen ...

bluesette

Het valt me op: van zodra je afscheid gaat nemen van een plek, een moment, van iets of iemand die je genegen is, dat je dan intenser begint te kijken. Naar de lucht boven je hoofd. En hoe een dode boom erheen graait. Naar het gammele bruggetje waarvan je elke sompige plank kent. Naar het alles in de polder waar je 101 pogingen hebt ondernomen je hond scherp te stellen op de gevoelige plaat (en daar nog altijd niet in slaagt)... Alsof "achterlaten" de magische sleutel is om oogkleppen te laten afvallen en je verplicht wordt om te verstillen Want er is plots zoveel te zien. Zoveel wat verhuisdozen niet kunnen vatten.

kabouter

De bossen bij Gonrieux. De kabouters geven niet thuis. Op mijn werf zijn ze evenmin (al meent de aannemer wél dat ze daar alles zullen afwerken). En dus gebeurt er niks. Noppes. Rien de rien. Behalve het vallen van de bladeren. En mijn diplomatisch geduld.

choc chip cookies

Met dank aan Jeroen M.

Onze pa was jarig eerder deze week. En moederkesdag hadden we twee weken geleden per sms gewenst, dus dat was wat magertjes. Dus boekten we zondagnamiddag als Temse-dag.

250gr zelfrijzende bloem - 60gr havermout
1 pakje vanille suiker - 1 ei - 120gr zachte boter
pure chocola, in chips of zelf gebroken

20 minuutjes op 180°C

Wat geef je een gepensioneerd stel nog cadeau tegenwoordig? Zelfs de uitdrukking "ze hebben alles al" is hopeloos achterhaald. Ik besluit terug te keren naar mijn naïeve kindertijd en zelf iets in mekander te flansen. Hoeveel knutselwerkjes hebben destijds niet aan de keukenmuur hangen blinken, totdat ze ver voorbij het vergeeld stadium waren? Desalnietemin vonden mijn ouders plezier  in de schepsels van hun creatieve kleuter. Voor herhaling vatbaar dus en hoewel 't gewaagd is om mijn ouders -en dan vooral mijn kookweetalmoeder- iets te eten cadeau te doen, kan ik niets beters verzinnen dan hen te verrassen met chocolate chip cookies. Jeroen Meeus maakt me wijs dat 't een fluitje van een cent is, dus voila, zondagochtend dis ik mijn kommen op vanonder 't stof. 't Lijkt een eeuwigheid geleden dat ik in de potten stond te rommelen. Geen tijd gehad. Mijn bescheiden aanrecht lijkt zich te rekken om aldoende een goeie landingsbaan der baksels te zijn. En zo geschiedt.

Enkele uren later friemelt mijn mams de authentiek verpakte (in bakpapier met touwtje errond) koekjes los en glundert om wat op haar schoot ligt. "Hmmmm," ontglipt haar lippen, smakkend ongeduldig om de eerste te proeven.

Daar doe je't voor. Ik kom thuis in mijn "zijn" dat lange tijd op reis was. Home sweet home. Long time no see. En van plan hier langdurig te blijven.

the end of speech

De buurman naast mijn buurman gaat dit weekend verhuizen. "Genoeg van al die brouîn manne", waarmee hij de turken, marokkanen en andersoortig medemens bedoeld. Zelf is hij loodgieter en betaalt hij wèl belastingen. Als enige in de straat, als je de denegrerende toon waarmee hij dat alles proclameert mag geloven. Dat hij hoog verheven is boven het gepeupel in de buurt, daarover bestaat met andere woorden geen twijfel.

De buurman naast mijn buurman gaat dit weekend dus verhuizen. Sinds eergisteren staan er parkeerverbodsbordjes voor mijn deur. Naar goeie gewoonte negeren we die collectief, en naar goeie gewoonte zijn we van plan om -morgenochtend, van zodra de verhuiswagen arriveert- onze vierwielers met de glimlach te verplaatsen. Want we wensen hem 't beste toe. En helpen graag waar we kunnen. Zo werkt deze buurt, al jàren.

Behalve voor deze buurman dan. Hoewel hij mijn auto kent, grijpt ie om 00u30 naar de telefoon, belt de smurfen der ordehandhaving, die vervolgens bij mij aanbellen, waarna ik mijn vehikel verzet om tot slot een boete te krijgen.

Dat communicatie stopt, onder mensen, zomaar, daar word ik zo triestig van. Hoe laag kun je vallen, als je spreekt met pictogrammen ? Bestaan daar bordjes voor, of enkel dwangbuizen ?