Het valt me op: van zodra je afscheid gaat nemen van een plek, een moment, van iets of iemand die je genegen is, dat je dan intenser begint te kijken. Naar de lucht boven je hoofd. En hoe een dode boom erheen graait. Naar het gammele bruggetje waarvan je elke sompige plank kent. Naar het alles in de polder waar je 101 pogingen hebt ondernomen je hond scherp te stellen op de gevoelige plaat (en daar nog altijd niet in slaagt)... Alsof "achterlaten" de magische sleutel is om oogkleppen te laten afvallen en je verplicht wordt om te verstillen Want er is plots zoveel te zien. Zoveel wat verhuisdozen niet kunnen vatten.
