Ik ben huisloos. Akte getekend bij de notaris. Sleutels afgegeven. De bib van Merchtem registreert mijn paspoort als zijnde Antwerps. Het recyclagepark in Deurne scant diezelfde chip dan weer als "ongekende bewoner". Ik zit ergens tussenin. Dolend. De hond in de achterbak van mijn berlingo'tje deelt mijn zoeken. Hij duwt zijn natte neus in mijn nek "gaan we nu naar huis?" en ook "ik wil eruit".
Dus stoppen we ergens in no-mans-land. Ten velde. Het herfstzonnetje toont haar grafische talenten, streelt mijn gezicht met de laatste najaarswarmte, doet het landschap schitteren.
De bomen schipperen tussen de seizoenen, ééntje met en ééntje zonder bladerdek boven mijn hoofd uittornend. Dak versus dakloos. Maar altijd met weids gespreide takken, me verwelkomend. De natuur als mijn altijd aanwezige thuis. Wat heeft een hoop bakstenen dàn nog te betekenen ?
