the end is the beginning is the end

Net zoals geuren kunnen beelden je terug in de tijd katapulteren. Vandaag oogst ik de allereerste tomaatjes in mijn ecologisch tuintje. Wanneer ik ze daar zie blinken op het aanrecht, herinner ik me 't beeld van m'n eerste blog, hier online. Hoe content ik toen was met de pluksels in mijn stadstuintje! Dat was mijn eerste eigen stek, Merksem 2010. Ik bedenk wat 'n hobbelig parcours ik in de tussentijd aflegde, 'n zoektocht over bergen en dalen.
Vandaag timmert de aannemer aan m'n laatste huisje. Laatste, want dat stulpje aan de overkant van de straat voelt als een heerlijke speeltuin, waar alle puzzelstukjes in elkaar vallen, een plekje waar ik vanaf september kan wortelen, tot rust komen, vruchten plukken van wat ik de 12 voorbije jaren zaaide... Of zoals The Smashing Pumpkins 't eind vorige eeuw oreerde: "The end is the beginning is the end".

letterfretter

De natuur in de Ardennen, je moet al een behoorlijke stresskip zijn om niet vatbaar te zijn voor haar helende werking. Maar hoe helend dit stukje planeet ook is voor de mens, de mens bezorgt er stress aan een ander schepsel: de sparren.

Met de droogte van de voorbije jaren, is het dorstige naaldbos op de hoogste toppen gevoelig geworden voor de kunstenaar onder de kevers: de letterzetter. Hij nestelt zich onder de schors van een verzwakte boom en laat er zijn eetpatroon letterlijk de vrije loop. In zijn schoonste schrift baant hij er zich een weg in de sapstromen, etst zijn brieven in de bast, tot de uitgeputte boom 't opgeeft, z'n schors loslaat en ... sterft.
Zo treft ik vanmiddag een kerkhof aan, temidden van het woud. De grond bedolven onder houterige berichten, onontcijferbaar en tegelijkertijd erg duidelijk. Helaas.

ladderzat

 De badmeester was z'n ladder zat en dumpte 'm in het bos...

... ergens in Oignies-en-Thiérache.

tsjiep tsjiep hoera

Ik vind 'm in het oksel van enkele hazelaartakken: een verlaten vogelnest, 'n verbluffend staaltje architectuur. En dat 't hippe vogels zijn, zoveel is zeker: daar zijn de gerecycleerde stukjes plastic 't bewijs van...Tsjiep Tsjiep Hoera, daar word ik nu vrolijk van, zie.

 

 

 

monsieur monstrueux

Hij is zonder twijfel de lelijkste van 't dorp: Monsieur Monstrueux, de haan van de buren. Zó lelijk dat ik 't niet kan laten om tussen de struiken te duiken en 'm te vatten op de gevoelige plaat.
En terwijl ik me een weg baan door de wildernis van beuk en hazelaar ontdek ik een prachtstaaltje architectuur: een verlaten vogelnest.
Het lelijke kan niet zonder 't schone. En zo weet ik Monsieur Monstrueux toch te appreciëren.

voorbijenkorf

Als het werkleven van bijen erop zit,

verhuizen ze dan naar een voorbijenkorf ?

 

wildverband

Gîte l'Heure Bleue

madame sauvage

Mijn Waalse buren zijn stuk voor stuk vrolijke toppertjes. Behalve dan het exemplaar achter m'n achtertuin: knorrig, nooit "Bonjour!" of 'n opgestoken hand, zelden 'n glimlach, ... Je kent het type wel: zijn pelouse'ke is vrij van boter- laat staan paardenbloemen. Die dingen gaat hij, gewapend met z'n scherpe schop, te lijf met een disproportionele venijnigheid.

Laat ons zeggen dat onze visies op tuinaanleg niet meteen compatibel zijn.

Vorige week heb ik ontdekt de neuroticisme van het gestreken grasvlak een genetische aandoening is: z'n zoontje had 't over "Madame Sauvage" ... en na enige tijd kreeg ik door dat 't over mij ging.

Sindsdien draag ik deze geuzennaam met enige fierheid en ben ik nog minder geneigd iets te ondernemen in m'n Waalse wildernis. Ik vind het er heerlijk vertoeven, en een veelvoud insecten met mij. We wanen ons in 't walhalla, gewapend met een glimlach (want onze schop staat liever te roesten).

bezonken rood

 

oh my dears

De afgelopen weken twijfelden de ranke stengels nog, maar nu, na enkele stevige stortbuien, ploppen de knoppen van het voluptueuze vingerhoedskruid zonder gêne open. Weelderig paars wiegen ze in de wind. Bijen buzzen van het ene kolkje naar het andere. En hoewel het ze met velen zijn, is het verdomd moeilijk om het nectarvolkje te fotograferen. Zéker met een enthousiaste jachthond in de buurt. Ik zoem met m'n lens van links naar rechts, zoek als een cycloop naar het perfecte kadrement. Ik blijf wat op mijn honger zitten, dé foto komt er niet van. Tot ik verop -nauwelijks hoorbaar- een takje hoor kraken. Ik stel m'n blik een kwartslag bij en zie... een reetje poseren. Doorgaans bijzonder schichtig en -als ze een zweem van je opvangen- nemen ze de benen nog vóór je een glimp van ze krijgt. Maar niet vandaag: ik krijg alle tijd om te gluren, minutenlang. En wanneer ik denk "wat een zalige elegantie!", wordt m'n voyeurisme beloond met een tweede reetje dat aan komt kuieren. Oh my dears, het vinden wat je niet zoekt, het smaakt als honing op m'n ziel.

kam-pioenen

 Soezend onder de parasol, vullen de pioenen de lucht met hun heerlijke aroma.

Weelderig wuivend in de wind, de helden van m'n Waalse tuintje.