sommelier du bois

Terwijl de vogels hun adem inhouden, de stilte zwaar tussen de bomen hangt en de grijze lucht dreigt, gaat de sommelier van dienst onverstoord verder: er moet en zal geproefd worden !

Louis in z'n (bos)nopjes

geweldig

Ik lig wat te suffen onder m'n kleurrijk dekentje en bedenk in wat 'n geweldige tijd we leven. Geweldig in de geweldloze zin, bedoel ik dan. Neem nu het samenstellen van kerst- & nieuwjaars-menu's. Terwijl mijn moeder zou opteren voor de gekende traditioneel Belgische keuken, is het voor mijn generatie een heerlijke uitdaging. De ene gast is veggie, een andere lust geen rauwe tomaten, een derde eet enkel hallal, een nichtje haalt haar neus op voor champignons, een ouwe bekende eet geen gluten maar wél witvlees... Mijn moeder zou dat "gedoe" vinden en opperen dat ge "eet wat de pot kookt". Dat mag ze, uiteraard. Ik vind dat gedoe daarentegen heerlijk: uit je kot gelokt worden om moeite te doen voor de ander, eens een andere keuken verkennen, ontdekken, proberen. Gretig in figuurlijke zin, om daarna het bord gretig leeg te lepelen. De liefde gaat door de maag. Misschien moeten we de leiders van de planeet eens samen op workshop koken sturen, om beurten, in elkanders land. Ik vermoed dat er in Poetin wel een culinaire matroesjka schuilt, als je'm de kans geeft.

out of the brown

Zondag. De stapel rekeningen betalen. Mijn online-spaarvarken oogt magertjes, zeker met de bouwplannen in het verschiet. Eerder dan financieel gepieker de kans te geven, log ik uit, klap de laptop dicht, trek mijn stappers aan en halen we 'n frisse neus in het bos. We ploegen door de bodem. De neerslag van de afgelopen week heeft er 'n soepje van gemaakt. De dreef die meestal deel uitmaakt van ons parcours ontwijken we. Te drassig. En hoewel we hier al drie jaren overwinteren, ontdekken we plots een nieuw opwellend beekje. Out of the blue, of beter, out of the brown.
Het is beter de platgetreden paden te verlaten, zo nu en dan. da's verrassend verfrissend.

winterslaap

Robertskruid - Herbe à Robert

Deze ochtend ontwaakt de lente in mijn tuintje. De pepermunt, reukerwtjes, maagdenpalm en zelfs het frêle robertskruid verbloemen de waarheid niet langer: de winter slaapt. Vast. Als ik de Waalse weerman op de radio mag geloven, komt daar niet meteen verandering in. Ik vind dat geweldig. Dit maal kunnen we het nieuwe jaar met wijd open armen ontvangen, in plaats van in mekaar gedoken, verkleumd door de kou. Misschien kunnen we woorden als sneeuw, ijzel, noordenwind en snowboots schrappen uit de dikke Van Dale? Pannenkoeken niet uiteraard: winterslaap of niet, sommige tradities dommelen nooit in.

kerstroos

kakmis

"Cloaca nr.5"  W.Delvoye

Ok, de eerste indigestie -Kerstmis!- heb ik overleefd. Het veel te lange tafelen, de schuine moppen en de donkerrechtse prietpraat... het zijn ingrediënten die jaarlijks steevast wederkeren op het menu. Vrede zij met u. Ahum.
De dag nadien dringt zich een zuiveringskuur op. De Waalse boslucht roept. Onderweg hou ik even halt in BPS22, want "Kunst zal me redden!"
Echter, het museum in hartje Charleroi redt me niet: het houdt een spiegel voor. De tentoonstelling "Les mondes inversés" pookt pijnlijk in mijn ziel, gevangen in een acute bui van neerslachtigheid. Maar ik kom er ook ouwe bekenden tegen: de kakmachine. Waar is de tijd?! Het is en blijft gemakkelijk scoren, maar desalnietemin werkt het wel. Een long-time-no-see-smile verschijnt op mijn gezicht. De zwaarte is snel verteerd. We kunnen weer verder, verlost van jingle-bells-diarree.

on hold

Het overkomt me elk najaar: ik werk teveel, mijn weerstand vermindert en ik word ziek. Ditmaal zijn mijn ogen chinees vrijwilliger in dit jaarlijks ritueel. Onder invloed van de helende zalfjes wordt alles troebel. De omstandigheden dwingen me tot stilstaan. Letterlijk, want van zodra ik me doorheen het huis beweeg, loop ik overal tegenaan. Ik grijp naast dingen, zet de koffiepot naast het aanrecht neer. Mijn leven staat even on hold.
Om de tijd te doden, ga ik wat op mijn terrasje zitten staren, gehuld in een dik donzen slaapzak. Camera in de aanslag, maar het hele dorp lijkt een ooginfectie te hebben: er is niets te zien. Alles wacht verstild: het tuinhekje met z'n koudstalen zonnestralen, de lege serre naast de verlaten schuifaf, de wasdraad die louter druppels droogt... Op grauwe dagen als deze kleuren fijne herinneringen frisgroen, de tint van zomerse kruinen, vers gemaaid gras, mojito's op het terras. De winter is nog niet ingezet, maar ik verlang nu al naar de lente. En naar gezonde ogen, helderziend, naar wat komen gaat. Kan iemand dat voor me onder de kerstboom leggen, alsjeblief ?

zombiebos

Het gebeurt me eigenlijk nooit. Dat ik bang word wanneer ik 's ochtends in de spiegel kijk. Vanmorgen was dat toch enigszins anders: mijn oog zit potdicht, en wanneer ik het met lauw water open dep, komt er een monstrueuze oogbol tevoorschijn. Waar is mijn gaaf exemplaar gebleven? Mijn huisarts vertelt me dat er een welig tierende bacterie onder mijn leden is gekropen en er een wild orgie houdt. Een besmettelijke versie nog wel, die voelt alsof de creaturen een bbq'tje houden op die kleine blauwe planeet in mijn schedel. Ik beslis mijn medemens te sparen van al dat leuks en isoleer mezelf in Gonrieux. Aan de kachel, met een pannenkoek en een chocomelk. En knoflook, want wie weet wat trek ik vannacht aan, daar, vanuit 't bos.

blairwitch

Wie nog figuranten zoekt voor de volgende blairwitch-movie ... één adres : Mortsel-city !!!

blik van 'n ontstoken oog

hotdog

Vandaag gespot in de bossen van Gonrieux : de hotdog !

smooth mandamood

Vandaag ga ik een engagement aan : ik ga een handtekening zetten onder een 25-jarige verbintenis. Dat is vreemd, als ik erover nadenk. Want kennen doe ik die partner niet, laat staan minnen. Dat ik daar wat zenuwachtig van word, van dat soort relaties. En dat het houden van mijn woord valt of staat bij gezond blijven. Want als ik ziek word, komt er geen poen binnen. En daar draait het om bij mijn nieuwe huisgenoot. Banken zijn onverbiddelijk wat dat betreft. De echtscheiding ligt al van bij 't begin op de loer in de duizenden kleine lettertjes waaronder ik mijn kriebel dien te placeren.
Vandaag ga ik een engagement aan en dat begint met een berg mandarijntjes. Want we gààn gezond blijven. En genieten van die zotte bouwplannen met die lening en dat stulpje dat er binnen een jaartje staat. Powerfood als warme geruststelling, in tijden die gehypothekeerd worden door koele minnaars.

niveau 0

Louis de diepdrukgraficus

Smoothie van selder, gember, appel en sinaasappel

Heerlijke nonsens door Sue Townsend

Samenvatting van een weekend met dreigingsniveau nul : de eerste sneeuw, een groen ontbijt, een luchtig boek, een kaars, een vlam. Ik overweeg toe te geven aan de eekhoorn in mezelf en te overwinteren, diep in d'Ardennen...

Zweedse gloed

Kachel op volle toeren

a.f.k.a.b.

Animal Formerly Known As Bird

lente in de herfst

Na de overweldigende tragedie van afgelopen vrijdag, verlangen mijn oren en ogen naar de Waalse rust. Het blijkt er te warm voor de tijd van 't jaar. Mijn jas vliegt meteen uit, de elzenknoppen poppen open, Louis neemt een duik in de kabbelende beek. Het bevreemdend gevoel van lente in de herfst. Gelukkig hangt de grote beer vannacht boven 't dorp, om mee te nemen onder de wol, mocht dat nodig zijn.

k3

Na een weekje in Vlaamse contreien valt 't me op met welke klinkklare onzin de journaals worden gevuld. Neem nu K3 en de verkiezingen van hun nieuw konijn. Who the f*ck cares ??? Het voordeel van in Wallonië te wonen en niet perfect franstalig te zijn, is dat je een heleboel onbenullig nieuws niet hoort. Ik bedoel, je hoort het wel, maar het ontgaat je, omdat je de taal niet helemaal beheerst. Dat is makkelijk. Vandaag begeven we ons naar onze Waalse stek en trekken we de bossen in. K3 is hier louter een nummer die aangeeft dat het een uitstekend plekje is om zwijnen af te knallen. Of konijnen. Vrij vertaald? Even marginaal, maar dan zonder gekweel.

on the move bis

voor het horen van een zwijn

na het horen van een zwijn

on the move

Een koffer vol spullen, daarmee vertrok ik vorig weekend richting Antwerpen.

Een hond die al dagen van tevoren onheil ruikt. "Er staat iets te gebeuren," flitst er tussen zijn twee flappers heen en weer. "Maar wat?!? En als ze weggaat, zou ik dan mee mogen?" Op kousenvoeten wurmt hij zich in de koffer, braafjes in een hoekje van de laadbak, een kartonnen verhuisdoos imiterend. Stilletjes. Wachtend. Geduldig. Tot het bazinnetje stopt en begint uit te laden. Uitladen om een nieuwe start in te luiden. Mét haar trouwe ouwe gabber, bien sur!

home sweet home

Binnen exact tien dagen is het zover : dan kom ik terug in Vlaandrenland wonen. Met zijn kneuterige huisjes, de rode dakpannen, de éígen lantaarnpaal voor de deur (want die op de stoep staat zo veraf), de oranje afrikaantjes, de gekortwiekte gazonnetjes en het hekwerk omheen, zodat de kabouters er niet vandoor kunnen. Ik vrees dat ik nood heb aan een inburgeringscursus...

druk is voor sukkels

de anti-sukkel

Na twaalf dagen non-stop-werken met een gemiddelde van twaalf uren per dag is mijn pijp uit. De deadline is -na herhaaldelijk uitstel- gehaald maar verder ben ook ikzelf halvelings dood. Dat ik het erg druk heb, hoor ik mezelf de afgelopen weken meermaals tegen m'n vrienden zeggen. Via chat en aan de telefoon, want voor persoonlijk contact is geen tijd, uiteraard. Een drukte die niet langer "plezant" te noemen is.

Vandaag, sinds lang, ontbijt ik uitgebreid. Het tijdstip schurkt eerder tegen een vieruurtje aan, but who cares? Ik lees het artikel "Alleen sukkels hebben het druk". Ik herken de sukkel die ik ben. De voorbode van dat inzicht was een panne van de server op't werk, eerder deze week. Geen toegang meer tot de dossiers, en erger nog, geen toegang meer tot mijn werk-agenda. Licht panisch werd ik daarvan. En nog panischer werd ik van het feit dat ik panisch was om het even zonder digitale media te stellen.

Nie wieder. Dus schaf ik me een papieren agendaatje aan, in pocket-formaat. Hoe absurd lijkt plots mijn digitaal agenda waar dikwijls drie overlappende to-do's oppoppen. Ik besluit dat het nieuwe zwarte boekje in mijn achterzak de leidraad wordt voor mijn dagindeling: als de blaadjes volgekriebeld staan, is de tijd op. En hoe logisch dat dat klinkt. Terwijl ik 't al maanden anders doe, op een sukkeldrafje, werkpaard van mijn voeten.

Agendapunten van de dag: kastanjes rapen in het bos, potje koken, in de zetel hangen, hond aaien. Voila: vol.

the gathering

there's a light that never goes out

"Dat het nu al tien dagen non-stop duurt, altijd maar dat werken," lijkt mijn hond te pruilen wanneer hij vaststelt dat ik alweer de hele dag achter de laptop doorbreng. Hij kan dat, pruilen, als de beste. En als er naast mijn laptop een doos speculoos staat, doet ie er wat gekwijl bovenop. Ik bedenk dat het gauw weer donker wordt en geef toe aan de pruiler. De druilerig grijze dag wordt een explosie van kleur. Monsieur Louis leeft zich uit, heen en weer hossend door het morsige tapijtje bladeren. "Happy happy joy joy," sprankelt in de ogen. Iedereen content.

les idiots

Deze ochtend staan Louis en ik aan de rand van het bos en merken we dat de jagers een boodschap voor ons hebben achtergelaten: "Voor de rust van onze dieren in het bos, houden (sic!) uw honden aan de leiband aub", want ahja, we gaan ze rustig afknallen vandaag, de dieren in het bos! Hoe debiel kan je zijn?

les idiots de la chasse

't vallen van 't blad

amaniet niet niet

De vroege knolamaniet
(bevat het dodelijk gif amanitine)

Van zodra ze staan te pronken tussen het dor gebladerte krijg ik weer zin om een paar exemplaren te plukken en te bakken, met wat look en peper en peterselie, op een toastje, njumm! Maar ik ken het soort te weinig om ze te vertrouwen. Als bekende gezichten die onschuldig lachend een dolk in je rug/spijsvertering zouden steken. Vandaag tref ik enkele witte schoonheden aan. Behalve wat foto's, trek ik niks. Al een geluk: volgens m'n boekje zijn deze schatjes no-go-paddo's!

bewijsmateriaal

Aan al wie nog vasthoudt aan Indian Summers en terraskes doen bij de laatste zomerse stuiptrekkingen, ik heb zonet sluitend bewijsmateriaal gevonden: Het. Is. Herfst. Nu nog de kabouters vinden om de afwas te doen en eens te stofzuigen en je hoort me dit najaar niet meer morren.

isolée

Omdat ik sinds kort lesgeef, moet ik naar het lokale gemeentehuis om een attest "gezinssamenstelling". Eén van de vele administratieve noodzakelijkheden om een contract met de overheid af te sluiten.

Soms zegt een woord in een andere taal véél meer dan de Nederlandse variant. Zo lees ik op het document dat me vriendelijk wordt overhandigd dat ik "isolée" ben. Alleenstaand, daar kon ik nog wel mee leven. Maar isolée klinkt zo triest, zo afgesloten. En tegelijkertijd voel ik dat het klopt: de geïsoleerde mens, op de berg, waar het verzicht is gekrompen omdat nevels vandaag zin hebben te blijven hangen. Teruggeworpen op de basis. Ik weiger toe te geven aan het sentiment, maar er iets mee te dóén, met die basics. Broodje bakken dan maar. Het kneedwerk, het huis gevuld met de winterse aroma's, het sneetje met smeuïge boter en peper en zout. Het is juist het isolement dat die dingen tot hun recht laat komen, doet waarderen. Simpel, op zich. Oui, je suis isolée, et alors ?

hemels wakker worden

En terwijl het dorp beneden nog gehuld ligt in dromerige nevels, worden we wakker, hoog boven de wolken, in een Rothko tafereel...

buzzz

Naar bijen kijken, ik kan er ùren aan spenderen (mochten ze zolang in de weer blijven op m'n veldje zonnebloemen): neerstrijken, snuit in stamper na stamper, "Alles gehad? Check!" en buzzzzz, hop naar de volgende. En dat een hele zomer lang.
Laat de zure buur maar gazonnetjes maaien: in mijn bloemige wildernis groeit gonzende vrolijkheid.