 |
| de anti-sukkel |
Na twaalf dagen non-stop-werken met een gemiddelde van twaalf uren per dag is mijn pijp uit. De deadline is -na herhaaldelijk uitstel- gehaald maar verder ben ook ikzelf halvelings dood. Dat ik het erg druk heb, hoor ik mezelf de afgelopen weken meermaals tegen m'n vrienden zeggen. Via chat en aan de telefoon, want voor persoonlijk contact is geen tijd, uiteraard. Een drukte die niet langer "plezant" te noemen is.
Vandaag, sinds lang, ontbijt ik uitgebreid. Het tijdstip schurkt eerder tegen een vieruurtje aan, but who cares? Ik lees het artikel "Alleen sukkels hebben het druk". Ik herken de sukkel die ik ben. De voorbode van dat inzicht was een panne van de server op't werk, eerder deze week. Geen toegang meer tot de dossiers, en erger nog, geen toegang meer tot mijn werk-agenda. Licht panisch werd ik daarvan. En nog panischer werd ik van het feit dat ik panisch was om het even zonder digitale media te stellen.
Nie wieder. Dus schaf ik me een papieren agendaatje aan, in pocket-formaat. Hoe absurd lijkt plots mijn digitaal agenda waar dikwijls drie overlappende to-do's oppoppen. Ik besluit dat het nieuwe zwarte boekje in mijn achterzak de leidraad wordt voor mijn dagindeling: als de blaadjes volgekriebeld staan, is de tijd op. En hoe logisch dat dat klinkt. Terwijl ik 't al maanden anders doe, op een sukkeldrafje, werkpaard van mijn voeten.
Agendapunten van de dag: kastanjes rapen in het bos, potje koken, in de zetel hangen, hond aaien. Voila: vol.