zeemémé

Het is jaren geleden dat ik de kust opzocht. Omdat m'n honden de zee nooit eerder zagen en omdat ik me afvraag hoe ze zouden reageren op die grootse vlakte, springen we vandaag de auto in en stranden enkele uren later in De Panne. Onze drie paar ogen zijn non-stop gericht op het water, de golven, de kleuren in de diepte, ... Een zeemeeuw slaakt een kreet. Berta speurt de einder af op zoek naar ... niks ? We turen en turen in de verte tot onze oogbollen er bijna uitrollen.
Tot we een vreemd fenomeen ontmoeten: de zeemémé. Renée vindt ze maar niks en mompelt een ingehouden grom. "Een zeemémé, wat moet ik daarmee?". Op doktersvoorschrift -om de reumatis te verzachten- verlaat de zeemémé haar appartementje op de dijk voor een dagelijkse strandwandeling. Zij stapt en ploegt doorheen natte zand. Er moet en er zal gewandeld worden. Geen hond (letterlijk) zal hen ervan weerhouden. De zeemémé, soms alleen, dikwijls met z'n tweeën. En hoewel je niet om de watervlakte heen kan, de zeemémé' kijkt niet. Niet naar het water of de golven of de kleuren in de diepte, ... want dat ... had de dokter niet voorgeschreven.

de zeemémé

letterfretter

De natuur in de Ardennen, je moet al een behoorlijke stresskip zijn om niet vatbaar te zijn voor haar helende werking. Maar hoe helend dit stukje planeet ook is voor de mens, de mens bezorgt er stress aan een ander schepsel: de sparren.

Met de droogte van de voorbije jaren, is het dorstige naaldbos op de hoogste toppen gevoelig geworden voor de kunstenaar onder de kevers: de letterzetter. Hij nestelt zich onder de schors van een verzwakte boom en laat er zijn eetpatroon letterlijk de vrije loop. In zijn schoonste schrift baant hij er zich een weg in de sapstromen, etst zijn brieven in de bast, tot de uitgeputte boom 't opgeeft, z'n schors loslaat en ... sterft.
Zo treft ik vanmiddag een kerkhof aan, temidden van het woud. De grond bedolven onder houterige berichten, onontcijferbaar en tegelijkertijd erg duidelijk. Helaas.

ladderzat

 De badmeester was z'n ladder zat en dumpte 'm in het bos...

... ergens in Oignies-en-Thiérache.

heilige drievuldigheid

Sinds weken wordt hij gekoesterd alsof ie een goddelijke status heeft: mijn eerste pruimenoogst. Eerst waren ze met vijf, maar de wind besloot dat drie meer dan voldoende was. De tak hangt al dagen vervaarlijk door, op en neer zwiepend als de flosj op de kermismolen, het knakken nabij.
Vandaag, nu 't zonnetje doorbreekt, beginnen ze eindelijk te blozen. Alsof ze plots bewust worden van zoveel aandacht en er hen een warme verlegenheid overvalt.
Fruitige gêne op mijn tuinfoor, voor die jaarlijkse traditie, daar teken ik voor.

fladderfile

Ik lees in de krant dat de files weer het pré-corona-niveau halen... Ik kijk naar buiten en zie dat dat waar is: aan de geurige saladbar in mijn voortuin staat een rode rij fladderaars aan te schuiven. De paarse pluimen op de vlinderstruik laten zich gewillig plunderen. Zolang de voorraad strekt. En da's nog efkes.

tsjiep tsjiep hoera

Ik vind 'm in het oksel van enkele hazelaartakken: een verlaten vogelnest, 'n verbluffend staaltje architectuur. En dat 't hippe vogels zijn, zoveel is zeker: daar zijn de gerecycleerde stukjes plastic 't bewijs van...Tsjiep Tsjiep Hoera, daar word ik nu vrolijk van, zie.

 

 

 

monsieur monstrueux

Hij is zonder twijfel de lelijkste van 't dorp: Monsieur Monstrueux, de haan van de buren. Zó lelijk dat ik 't niet kan laten om tussen de struiken te duiken en 'm te vatten op de gevoelige plaat.
En terwijl ik me een weg baan door de wildernis van beuk en hazelaar ontdek ik een prachtstaaltje architectuur: een verlaten vogelnest.
Het lelijke kan niet zonder 't schone. En zo weet ik Monsieur Monstrueux toch te appreciëren.

nudistenkamp

Na de vele buitjes trekken de nudisten van 't bos er weer op uit,
op weg naar hun dinnerdate (met pizza funghi).

voorbijenkorf

Als het werkleven van bijen erop zit,

verhuizen ze dan naar een voorbijenkorf ?

 

suicide swallow

Met een luide knal schrik ik op en weet: "weer ééntje die de trompe l'oeuil van m'n venster niet doorzag". Ik spurt naar buiten en vind een zwaluw, levenloos in 't gras, na een aanvaring met m'n ruiten. Voorzichtig leg ik 'm in m'n handpalm, een cocon van warmte. "Zolang z'n tikkertje het nog doet, is er hoop..." Renée komt nieuwsgierig sniffelen en kijkt me "Wat moeten we hiermee?" aan. "Wachten. Wachten en hopen."

Even later voel ik 't leven terugkomen in 't gevederte. Verward opent de zwaluw z'n oogjes, schudt z'n kopje en kijkt me verwonderd aan: "Merci". "'t Is niks. Ga maar weer vliegen." en ik reik met m'n hand naar de hemel.

Zondag, een dag om je even God te wanen.

 

 

icarus

Deze ochtend ontdek ik een prachtig vlindertje: 't icarusblauwtje. Fragiel en vatbaar voor de minste rukwind, maar dat houdt haar niet tegen enthousiast door m'n hof te fladderen en te flaneren op de korenbloempjes, de azuur landingsbaan die speciaal voor haar gemaakt lijkt. "Had ik maar de durf om te springen," mijmer ik terwijl ik dit creatuur bewonder, "springen en vliegen, mijn dromen achterna." Ik denk aan m'n gîte l'Heure Bleue, m'n korenbloempje. "Ach wat, gewoon niet te dicht bij de zon vliegen, zeker? En anders, m'n zwembrevet bovenhalen!" Daarna nip ik -gerustgesteld- nog 'ns van m'n koffie, te midden van m'n fleurig blauwe zee.

wildverband

Gîte l'Heure Bleue

madame sauvage

Mijn Waalse buren zijn stuk voor stuk vrolijke toppertjes. Behalve dan het exemplaar achter m'n achtertuin: knorrig, nooit "Bonjour!" of 'n opgestoken hand, zelden 'n glimlach, ... Je kent het type wel: zijn pelouse'ke is vrij van boter- laat staan paardenbloemen. Die dingen gaat hij, gewapend met z'n scherpe schop, te lijf met een disproportionele venijnigheid.

Laat ons zeggen dat onze visies op tuinaanleg niet meteen compatibel zijn.

Vorige week heb ik ontdekt de neuroticisme van het gestreken grasvlak een genetische aandoening is: z'n zoontje had 't over "Madame Sauvage" ... en na enige tijd kreeg ik door dat 't over mij ging.

Sindsdien draag ik deze geuzennaam met enige fierheid en ben ik nog minder geneigd iets te ondernemen in m'n Waalse wildernis. Ik vind het er heerlijk vertoeven, en een veelvoud insecten met mij. We wanen ons in 't walhalla, gewapend met een glimlach (want onze schop staat liever te roesten).