"Hoe slaag je erin om altijd zo vrolijk te blijven?" De vraag komt jaarlijks een paar keer naar boven, de voorbije week dook ze op op het kantoor in Boortmeerbeek. "Simpel. Alles heeft positieve kanten, zelfs de meest uitzichtloze der uitzichtloze situaties... Kwestie van goed kijken." "Mja," zie ik in hun neergeslagen ogen, "Temmerman heeft weer te lang in zon gezeten." En daarmee belandt het vraagstuk terug in de archieven van hun zielenroerselen.
Ik slof verder naar mijn bureautje. Het valt me op dat ik al de hele week word gestalkt door grond en gras. Alle dossiers die uit mijn tas komen, zijn opgesmukt met aardse materie, op en tussen en onder... Na enig graafwerk vind ik het cadeautje terug dat ik vorige week kreeg op de mijnterril van Marcinelle: een stuk steenkool met een weinig begroeiing van het dorre soort. "Hier, een diamant," waren de woorden die gepaard gingen met het geven ervan. En hoe me dat een moment intens gelukkig maakte. Kwestie van goed kijken... en laten rondslingeren in je tas.