"Jaaah, 't is alsof de wereld vergaat in 't bouwverlof hé?! Alsof er daarna niks meer kan gebeuren." poneert de bouwvakker wanneer we het nog eens over de werfplanning hebben. Elk jaar hetzelfde liedje: alles moet en zal voor het verlof gepresteerd en gefactureerd worden. Zodat de wereld in dat verlof rustig kan vergaan zonder brokken te maken, oh ironie.
Na enkele weken intensief knokken tegen de tijd, kom ik thuis in mijn Waalse oase en vind een Don Quichot, vechtend tegen het glazen plafond. Binnen langs het schuifraam, buiten langs de velux. Helaas is die laatste toe en keilt de sprinkhaan voor de zoveelste keer naar benee wanneer hij gehoor geeft aan de lokroep van de windmolens aan de horizon. Zoveel levensenergie aan 't eind der tijden, in mijn huis. Meneertje Spring-in't-Veld laat mijn vinger niet los wanneer ik 'm een ander perspectief toon, maar waagt wat later dan toch de sprong in het ijle. Vertrouwen in de toekomst. Als ik later op de avond merk dat de wereld op z'n kop staat (in m'n wijnglas), groeit het vertrouwen in onverwachte perspectieven nog meer. De wereld vergaat, ja, het vergaat hem goed.