Eerder deze week passeer ik langs mijn opslagplaats om de zomerbanden van mijn auto op te pikken. Met enig verweer laat de poort zich openrollen en aanschouw ik mijn stoffige spullen. De autobanden liggen vooraan: laatst toegevoegd, eerst teruggevonden. Wat verderop staat een stel kartonnen dozen te verstoffen. Ik word aangetrokken door één van hen, plooi 'm open en herontdek een lang vergeten schatkist: mijn verzameling kinderprentenboeken. Aan de vooravond van een tot-mislukken-gedoemde relatie werden ze jaren geleden naar dit archief verbannen. Daar, in de berging, tekent zich nu een brede lach af op mijn tronie. Na vier decennia word ik volwassenheid verondersteld, maar ik verdwijn als een vierjarige in de verhalende illustraties van de betere graficus. Twee jaar geleden belandden pareltjes als "the day I swapped my dad for two goldfish" en "stef skelet wil vliegen" in een doos. Vandaag staan ze terug te blinken in mijn huis, binnen handbereik. Want tekeningen zijn mij lief. Geen heerlijker tijdsvulling dan dat. Ze hebben zelfs invloed op mijn aankoopkeuze, als ik voor de zoveelste keer sta te dralen voor de rekken in de wijnafdeling. En tegelijkertijd stel ik vast dat ik al vijf jaar geen streep meer op papier heb gezet. Uit de stapel prentenboeken dwarrelt een ouwe foto van Ray & Charles Eames, breedlachend, wuivende iconen van de jaren zestig. Alsof ze me wenken om vooral te doen waar je je goed bij voelt, enkel dat, niet meer, maar zeker ook niet minder. Wat beter dan deze vakantie om die passie terug op te dissen? Dus schaf ik me een schetsboek aan. Om te tekenen, eender wat, maar vooral met goesting. Dat is verlof, ten voeten uit.