melancholouis

de blik in de ogen wanneer het doordringt dat het verlof voorbij is
(en hoe een hond op zijn baasje lijkt)

lost and found

"het Labyrint" door Gijs van Vaerenbergh, C-mine Genk

Ik was het even kwijt, mijn onverwoestbaar optimisme. Het verlies ervan is als een mentale kanker die zich -eens binnen- razendsnel weet te nestelen in 't diepste van je gedachten en je hele binnenkant verteert. Zwarte verbittering als parasiet op 't eind van de grauwe tunnel.

Gisteren, na oplevering van een bouwproject in het Limburgse, daagt het me dat ik de Oostkantons waarschijnlijk lange tijd niet meer zal doorkruisen. Ik profiteer ervan nog snel even langs de nieuwste creatie van Gijs Van Vaerenbergh te passeren. Als afscheid. Het Labyrint in C-mine dwingt me tot onverwachte perspectieven. Een andere kijk. Daar, in Genk, vind ik mijn vrolijke ik terug: ogen open, kijkend naar wat is, met oog voor het goeds dat erin schuilt, hoe klein ook. Als dankbaar thuiskomen in een ouwe site, de mijne.

futur composé

When lights fade out en human creatures end up in caves ... it must be Tomorrowland !

Tomorrowland 25.07.2015

de kat

hooilympics

revisited

Nadat ik mijn voeten heb vereeuwigd op papier, neem ik een duik in mijn tweede leukste vakantietijdsverdrijf: de gedrukte letter van de fictie. Gisteren nog vroegen collega's me of ik op vakantie ga. Vakantie als in "naar het buitenland". "Nee, geen plannen in die richting," zeg ik op bijna verontschuldigende toon. Want vakantie in eigen land is als leven op een kluitje, weinig spectaculair, niks om over naar huis te schrijven. Wanneer ik vergezeld door hond en glaasje wijn aan een nieuw boek wil beginnen, tref ik een postkaart aan tussen de eerste pagina's. De bib-bezoeker die De Verborgen Geschiedenis van D.Tartt eerder uitleende, neemt me mee naar het azuurblauwe Lissabon, met zijn trams, tegelgevels en het hart op de goeie plek. Ik herbeleef een heerlijke citytrip op de achterkant van mijn netvlies. Kilometervreten in overtreffende trap, hier op mijn Waalse kluit.

hidden drawer

Eerder deze week passeer ik langs mijn opslagplaats om de zomerbanden van mijn auto op te pikken. Met enig verweer laat de poort zich openrollen en aanschouw ik mijn stoffige spullen. De autobanden liggen vooraan: laatst toegevoegd, eerst teruggevonden. Wat verderop staat een stel kartonnen dozen te verstoffen. Ik word aangetrokken door één van hen, plooi 'm open en herontdek een lang vergeten schatkist: mijn verzameling kinderprentenboeken. Aan de vooravond van een tot-mislukken-gedoemde relatie werden ze jaren geleden naar dit archief verbannen. Daar, in de berging, tekent zich nu een brede lach af op mijn tronie. Na vier decennia word ik volwassenheid verondersteld, maar ik verdwijn als een vierjarige in de verhalende illustraties van de betere graficus. Twee jaar geleden belandden pareltjes als "the day I swapped my dad for two goldfish" en "stef skelet wil vliegen" in een doos. Vandaag staan ze terug te blinken in mijn huis, binnen handbereik. Want tekeningen zijn mij lief. Geen heerlijker tijdsvulling dan dat. Ze hebben zelfs invloed op mijn aankoopkeuze, als ik voor de zoveelste keer sta te dralen voor de rekken in de wijnafdeling. En tegelijkertijd stel ik vast dat ik al vijf jaar geen streep meer op papier heb gezet. Uit de stapel prentenboeken dwarrelt een ouwe foto van Ray & Charles Eames, breedlachend, wuivende iconen van de jaren zestig. Alsof ze me wenken om vooral te doen waar je je goed bij voelt, enkel dat, niet meer, maar zeker ook niet minder. Wat beter dan deze vakantie om die passie terug op te dissen? Dus schaf ik me een schetsboek aan. Om te tekenen, eender wat, maar vooral met goesting. Dat is verlof, ten voeten uit.

sometimes

De vogels lijken het noorden kwijt in deze tijd van 't jaar. Na het mees-accident van eergisteren, knalt vandaag een jonge merel tegen de venster. Opnieuw proberen mijn handen te helen. Maar tevergeefs: ik voel het leven eruit wegstromen, als warm water tussen mijn vingers, wegglippend zonder omkijken. De oogjes vallen toe, het kopje legt er zich bij neer. Wanneer ik 'm omdraai zie ik het gapende gat waar een minuutje geleden nog zijn heftig bonzend tikkertje zat. Alsof het hart met de laatste adem werd uitgeblazen. Er gaat een rilling door me heen. Sometimes you win, sometimes you loose. Ik ben een slecht verliezer.

victoria

Bij gebrek aan lamp liep Mees tegen de venster. "Dead meat," dacht de hond. "No way?!" hield ik vol en ze hervond haar adem, in de warmte van mijn palm. Een moment heette ik Victoria. Victoria Frankenstein.

blauwpruimaandag

boost in a bowl :
* blauwe pruimen * bio-yoghurt * acacia-honing * muesli *

le village s'éveille

Deze ochtend geen wekker die me met subtiele dwang het bed uitdrijft. De start van de vakantie wordt in Gonrieux jaarlijks ingeluid met een heus dorpsfeest. Lees: vrijdag fuiven tot een kot in de nacht en 's morgens gewekt worden door het tromgeroffel van de lokale fanfare (lees: mannen met katers). Meer hoef ik niet om de dag met een glimlach te beginnen.

de wereld vergaat

"Jaaah, 't is alsof de wereld vergaat in 't bouwverlof hé?! Alsof er daarna niks meer kan gebeuren." poneert de bouwvakker wanneer we het nog eens over de werfplanning hebben. Elk jaar hetzelfde liedje: alles moet en zal voor het verlof gepresteerd en gefactureerd worden. Zodat de wereld in dat verlof rustig kan vergaan zonder brokken te maken, oh ironie.

Na enkele weken intensief knokken tegen de tijd, kom ik thuis in mijn Waalse oase en vind een Don Quichot, vechtend tegen het glazen plafond. Binnen langs het schuifraam, buiten langs de velux. Helaas is die laatste toe en keilt de sprinkhaan voor de zoveelste keer naar benee wanneer hij gehoor geeft aan de lokroep van de windmolens aan de horizon. Zoveel levensenergie aan 't eind der tijden, in mijn huis. Meneertje Spring-in't-Veld laat mijn vinger niet los wanneer ik 'm een ander perspectief toon, maar waagt wat later dan toch de sprong in het ijle. Vertrouwen in de toekomst. Als ik later op de avond merk dat de wereld op z'n kop staat (in m'n wijnglas), groeit het vertrouwen in onverwachte perspectieven nog meer. De wereld vergaat, ja, het vergaat hem goed.

pingpongpower

... erwten, alle kanten uitgeschoten bij 't doppen in de tuin, heden als tapas met een stukje feta ...

what you see is what you get

"Hoe slaag je erin om altijd zo vrolijk te blijven?" De vraag komt jaarlijks een paar keer naar boven, de voorbije week dook ze op op het kantoor in Boortmeerbeek. "Simpel. Alles heeft positieve kanten, zelfs de meest uitzichtloze der uitzichtloze situaties... Kwestie van goed kijken." "Mja," zie ik in hun neergeslagen ogen, "Temmerman heeft weer te lang in zon gezeten." En daarmee belandt het vraagstuk terug in de archieven van hun zielenroerselen.

Ik slof verder naar mijn bureautje. Het valt me op dat ik al de hele week word gestalkt door grond en gras. Alle dossiers die uit mijn tas komen, zijn opgesmukt met aardse materie, op en tussen en onder... Na enig graafwerk vind ik het cadeautje terug dat ik vorige week kreeg op de mijnterril van Marcinelle: een stuk steenkool met een weinig begroeiing van het dorre soort. "Hier, een diamant," waren de woorden die gepaard gingen met het geven ervan. En hoe me dat een moment intens gelukkig maakte. Kwestie van goed kijken... en laten rondslingeren in je tas.

billen bloot

Nee, ik heb het niet voor het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren en dingen. Ook niet aan groenten. Maar vandaag moet ik Sergio Herman gelijk geven: sommige soorten hebben een bepaalde sexyness. De hitte slaat dezer dagen duidelijk over op mijn slaatjes...