Dag op dag één jaar geleden is het, toen ik het kabinet van de huisarts verliet met de stempel "burnout" op mijn voorhoofd. Of beter, aan de achterkant van mijn voorhoofd, op al het groezeligs dat daar op dat ogenblik woekerde. Het was dàt of mijn afspraak met het sterfhuis met een paar decennia vervroegen, alsdus diezelfde dokter.
Vandaag kom ik thuis in mijn Ardeens stulpje en vind een mus op de dorpel. Te hard tegen de venster gevlogen. En tranen met tuiten bij het zien ervan.
Een jaar later ligt het "vroeger" op het containerpark en rust mijn blik op hier en nu. En komen de belangrijke dingen weer bij me binnen. Zij het soms wat te heftig. Alsof het glas in mijn kozijnen ontbreekt. En ik zelf neig te bezwijken onder de last van alle mussen die mijn huis in sjezen.
Morgen naar Mr.Bricolage en verder timmeren aan de ingeslagen weg. Mijn brug naar morgen kan een nog 'n extra loopplank gebruiken, in balans.