vlucht

Na een tropisch werfbezoek in het Antwerpse bolt mijn bouwvakkersbak terug naar Gonrieux. Het is verraderlijk rustig op de baan, stilte voor de storm. Al is dat anders op de luchtwegen: de ene boeing na de andere balanceert op de lage luchtstroom wanneer ik Charleroi nader. De vakantie hangt in de lucht. 's Zomers wat tijd elders verpozen, het is een evidentie als een frietje eten bij je terugkomst. Thuisgekomen blader ik wat door mijn blogs, een archief van voorbije oorden, Misschien vind ik er wel een plekje om nog 'ns heen te gaan. Tevergeefs. Ik werp tot slot een blik op de lezersstatistieken en stel vast dat vandaag een grens werd overschreden: 1025 views in de maand juni 2015, meer dan ooit.
Aan alle lezers, fans, groupies, followers, stalkers of gewoon zieltjes die mijn petites histoires weten te smaken: ik ga niet op reis... ik blijf nog een tijdje hier, online. Grand merci en op naar de volgende vlucht in beeld en verhaal.

steengoed

Het is bij momenten onduidelijk te vatten hoe ik het dal van het rampjaar definitief achter me kan laten. Soms duikt het weer op, als een boemerang, los in mijn gezicht.

In het zoeken naar een zinvolle weekendvulling, beklimmen we een mijnterril. Daar gezeten, net dààr, in de lelijkste stad van het land, vind ik pure schoonheid: de kracht van de natuur om een grauwe berg steenkool te overwinnen. Als de natuur dat kan -en we zijn zelf ook een stukje natuur- dan is het een kwestie van tijd vooraleer we de berg in onszelf overwoekeren en weer staan schitteren in de zon. Dat geeft hoop... een berg hoop.

lonely

How can I sleep by counting only one sheep ?

hoop op een hoop

Impressie van Panorama 27 juni 2015,

het festival op een mijnterril in Marcinelle.

hidepark bis

koekoeksbloem

hidepark

De hitte is verzengend en mept me omver, de hond ligt strijk, de gsm is plat. Wanneer ik na een halve dag offline zijn de verbinding met het web herstel, heb ik daar meteen weer spijt van. De wereld daarbuiten is voor de zoveelste keer het toneel van gruwelijk middeleeuwse toestanden, zowel in Arabië als achter de hoek, in Frankrijk. Walging overheerst mijn gemoederen. Na het zien van het journaal hou ik 't voor bekeken, log weer uit en zoek dekking in het bos. Ik ben niet de enige, zo blijkt, wanneer een hagedis mijn aanwezigheid -de terreur van een wandelaar!- met argusogen aanschouwt. Hij houdt zich stil. Ik meen 'tzelfde te doen, koelbloedig.

grayhound

Ol'chap Louis

14u11

Het weekend doorgewerkt, korte nachten, deadline gehaald. De dode lijn staat op papier om er binnen enkele maanden iets levends mee te bouwen. Ik gun me deze woensdag de tijd om uit te slapen en ontwaak om 14u11. Er wordt ontbeten ver voorbij lunchtijd. Ik tuur een beetje naar zongegrijsd hout. De krant vertelt me dat het weekend is. De hond dolt met een bal die geen bal meer is. Ergens wacht een ring op een spel... Context verliest aan belang, mijn sluitertijd opent zich weer voor alle schoons in de simpele kleine dingen, ik val terug op mezelf, in mezelf, in de plooi. Thuiskomst van een verdwaald zieltje.

vvv

Voorproefje Van Verlof

Nog toe te voegen : picknick, witte wijn, goed boek, zeeën tijd

Zal zéker plat zijn : de batterij van mijn gsm

nojito

NOjito : limoen, munt, stevia, bruiswater en ijs, véél ijs

Ondertussen de klok rond gewerkt. Tijd voor een break, cocktail in de aanslag. Lastenboeken schrijven valt al bij al nog mee, als de frigo volzit.

rockstar

rups van een donsvlinder, ofte puberpunk in vlindertaal vertaald

betonmix

Ze zijn begonnen: de laatste vier weken voor het bouwverlof. De eindspurt, zeg maar. En hoe je't ook draait of keert, in de sector ontkom je er niet aan: klanten wanen dat de wereld zal vergaan in de vakantie, aannemers lappen afgesproken termijnen aan hun werflaars, architecten pogen tot verzoening van 't onverzoenbare. Mijn dagen beginnen rond zessen. In de ochtend. Weekend incluus. Lijflijk sloopwerk van de bovenste plank. Ik bedien me van een mix vitamines, eentje waar geen enkele betonmolen tegen opgewassen is. Dàt en een goeie "zjat kaffe", et voila ... "Bouwvakkers te lande: ik ben wakker!"

#aardbei#banaan#munt#limoensap#yoghurt#

firstrawberry

De eerste oogst in de tuin is altijd een feest. Zeker als het om aardbeien gaat. De spanning... lang genoeg wachten zodat ze niet te zuur geplukt worden, maar ook niet té lang wachten, want dan weten de vogels die snoepjes voor mijn neus weg te pikken. Ik waag me eraan, vandaag, voor 't vallen van de zoveelste heerlijke avond. Kersen mogen dan taarten nodig hebben om een spreekwoordelijke betekenis te krijgen, dit fruit is zonder veel poehaaa te pruimen. Of beter, te aardbeien, puur.

insecta fashionista

Dragonfly Fashion Show anno 2015

blue - a classic

gold - dragonfly de luxe

red - the devil himself

te kakken

Meegesleurd worden in een verzengende maalstroom, het is niet moeilijk dezer dagen. Het is weer tijd voor de jaarlijkse prébouwverlofdrukte en dat is eraan te zien: op de werf zijn de zenuwen gespannen en flakkeren de figuurlijk-te-blussen-brandjes op, meer dan normaal. Uitroeptekens (!!!) en DRUKLETTERS verschijnen in het mailverkeer. Deadlines komen tot leven, tijd moet worden ingehaald op dagen die louter 24 uren duren. Het woord "opgebrand" smeult in de ogen van menig collega. 'n Hartige babbel eerder deze middag doet me inzien dat ik op de rand van die valkuil sta. Het voordeel van een verleden in zo'n kuil, is dat je hem herkent, vóór je erin tuimelt. Dus draai ik me -ongeacht de overvolle dagplanning- om, en wandel ervan weg. Het bos is. Louis geeft een hint, in zijn eigen taal. "Laten we ze te kakken zetten!?!" Hij doet ongegeneerd zijn ding. Ik zou dat ook meer moeten doen, mijn ding. Ik haal geen tijd in vandaag, ik néém de tijd, langs het riviertje. Het gefladder van gracieuze libellen verdooft mijn ogen en smoort de stress in mijn ademhaling. Rust kabbelt mijn lijf binnen. Ik neem nog wat meer tijd, kan het wel aarden, daar aan de waterkant. Geritsel in het struikgewas doet vermoeden dat we niet alleen zijn. Een everzijn duikt op, kijkt me aan à la "Jij bent daar, ik ben hier, en da's ok", flappert met zijn oren, en verdwijnt terug in het hoge gras. Hier en nu valt niets te vallen en haalt inhalen niets uit. Hier en nu is gewoon hier. En nu.

la vie en rose

De eerste rozen zijn vanochtend opengebarsten. Zoveel weelderig witte kitch heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mijn neus. Dus duik ik naar benee, de vleugels wijd ontvankelijk, om de zo voorspelbare geur op te snuiven, totdat de zoete aroma's ook aan de achterkant van mijn oogbollen prikken en tranen doen opwellen. Fluweelzachte gratie in mijn wilde boerentuin. Echter, net voor mijn reukorgaan landt, merk ik een bij op, in het hart. "Tiens, eentje zonder vleugels?!" Na enig gegoogle blijkt het een penseelkever, in het frans een "Trichie Fasciée". Een tricher, een valsspeler dus. Zelfs in "la vie en rose" is niets wat het lijkt.

pootje

Fris, dat wel, maar er zijn erger plekken denkbaar om pootje te baden...

up

Dat ik zoveel dooie dieren langs de baan zag liggen, de afgelopen week... Hoe kwam dat nou toch? "Omdat je er oog voor hebt," zegt de ene, "Omdat je naar beneden kijkt," zegt de andere. Dus kijk ik vandaag naar boven. En zie een gonzend bos. Luchtige aria's deinen in de wind, vlinders fladderen stuurloos in 't zonnig schijnsel, kevers zijn vogelvrij en mugjes worden uit de lucht geplukt. Merels sjezen af & aan met bourgondische buffetten in de bek. De piepende kroost verraadt een nest hoog in de kruin. Omringd door zoveel energie krijg ik vleugels. Klaar om een nieuwe week in te vliegen. RedBull is zó passé.

stilleven182

stilleven met één zonsondergang, acht windmolens en twee vliegtuigen

veggievleeseter

't Toppunt van luiheid bevindt zich heden op de vensterbank : mijn vleesetende plant met bladluizen erop. Flora with an attitude !

octopussy in the fields

daisydays

she loves me, she loves me not... levensvragen van een ééndagsvlieg

acdc

Zo meteen AC/DC met "Thunderstruck" ... live in Gonrieux !

la prima

Op dagen als gisteren ben ik blij dat ik de autodeur achter me mag dichtslaan. Op dagen als gisteren valt het me op hoeveel dieren er omgemaaid worden, als grassprietjes op 't asfalt. Tegen de avond stond de stand op 1 marter, 2 vossen, 1 kraai, 1 egel en 1 vers hoopje pluis waarvan de oorspronkelijke staat niet meer te traceren was. Dagen als gisteren zijn geen pretje. Ik word daar triestig van.

Vandaag echter opnieuw vroeg uit de veren en voor dag en (tijdens) dauw de baan op. Ik neem me voor te focussen op de levende specimen. Het panorama om 06u00 doet alvast een voorzetje. Het klinkt zoals het eruit ziet: zeemzoet. Vogels zingen als romantici pur sang. Terwijl buren nog dromen, weerklinkt buiten louter levenslust. Geen dooie ziel te bekennen ditmaal, onderweg.

Enkele honderden kilometers later land ik tevree op mijn terrasje: drukke dag achter de rug, berg werk verzet, klanten content. De kabouter overschouwt en ziet dat het goed is. Mijn moestuin schenkt me haar allereerste radijs. Als kers op de taart.

De eerste dag van meer van dat.

marterlaar

Gisteren een mus, vandaag een marter...

sterfhuismus

Dag op dag één jaar geleden is het, toen ik het kabinet van de huisarts verliet met de stempel "burnout" op mijn voorhoofd. Of beter, aan de achterkant van mijn voorhoofd, op al het groezeligs dat daar op dat ogenblik woekerde. Het was dàt of mijn afspraak met het sterfhuis met een paar decennia vervroegen, alsdus diezelfde dokter.

Vandaag kom ik thuis in mijn Ardeens stulpje en vind een mus op de dorpel. Te hard tegen de venster gevlogen. En tranen met tuiten bij het zien ervan.

Een jaar later ligt het "vroeger" op het containerpark en rust mijn blik op hier en nu. En komen de belangrijke dingen weer bij me binnen. Zij het soms wat te heftig. Alsof het glas in mijn kozijnen ontbreekt. En ik zelf neig te bezwijken onder de last van alle mussen die mijn huis in sjezen.

Morgen naar Mr.Bricolage en verder timmeren aan de ingeslagen weg. Mijn brug naar morgen kan een nog 'n extra loopplank gebruiken, in balans.

turkey rocks

Impressions of 1st Harvest Festival in Istanbul ...

Turkey rocks !