Een zonnige ochtend. Deuren wijdopen en plots heb ik zin om broodpudding te maken. Het is de eenvoud zelve, maar tegelijkertijd wordt je huis gevuld met een geur waarvoor bomma's prompt hun zondags servies zouden bovenhalen. Een lekkernij die doet mijmeren.
Nadat het baksel goed en wel uit het ovenvuur is verlost, zet ik 't ter afkoeling op de keukentafel en verlaat m'n stulp om 'n maatje te helpen met z'n verhuis. Na het zeulen met kartonnen dozen, gevolgd door een ommetje langs een parkterrasje, vind ik mezelf weer in dezelfde ochtendkeuken.
Hoewel, 't blijkt een plunderde versie te zijn: een vogel heeft de volledige broodpudding weggepikt en een poepklein drolletje als bedankje achtergelaten op de deurdorpel.
Een hond hoort 't in Keulen donderen...