Writersblock, of beter, sculptureblock... Om de muren op te lopen! Het gevoel dat je barstensvol ideeën zit, beelden die smeken om eruit te komen, maar tegelijkertijd: NIKS. Een heel weekend geen blijf weten met jezelf. "Het mag nu stillekes aan gaan komen, hé Ellen". Maar niks, niks, niks nondegodverdeniks.
Totdat je bedenkt dat dat niks niks meer is dan "een vage herinnering aan wat was".
En voila, je bent vertrokken. Met recuperatie van wat lege flessen en wat brolklei uit de Hema, zo wordt "the study of fading memories" voor het Museum van het Afscheid geboren: een studie van koppen waarvan delen verdwenen zijn. Als 't gesprek met de jonge moeder van om de hoek waarvan je nog slechts flarden herinnert. Of die sprekende blik in de ogen van de concierge, een uitdrukking die vervaagt met de tijd. Of de babbelzieke buurvrouw wiens lippen je je niet meer voor de geest kan halen. Stukjes en beetjes vervagen... Niks houdt me nog tegen.
