Met zijn lange schaduwen en opdoemende nevel heb ik 'm het liefst : het bos. Het winters woud bij valavond, er gaat soms een tristesse vanuit waarbij de mijne in het niets verdwijnt. Dus zijn we hier graag, op dat moment, op die plek. Hoe grauw je er ook induikt, je komt er fris van terug. Bergen verzet, het hoofd geleegd, de geur van sparrenhars in de snuiter, schouders los gezwaaid, rottigheid de kop ingedrukt. Nu nog een hete mok soep, een boek en de voetjes tegen de stoof. Wie had het over een winterdip ?