Na de hevige sneeuwval en de hevige dooi nadien, valt het hemelwater opnieuw met ongekende hevigheid naar benee. Het stroomt van mijn gezicht, mijn kraag in. Ik krimp wat dieper in de trui, maar tevergeefs: de drup is me voor. Mijn vel blijkt vandaag de kortste weg naar de rivier, alle vestimentaire voorzorgen ten spijt. El Niño amuzeert zich, daarboven. We druipen af, mijn hond en ik, een vermanend vuistje naar de lucht gebarend. Niet dat 't helpt. Dat doen alleen pannenkoeken. Gelukkig regent het nooit in de koekenpan.