Getroffen door hooikoorts heeft mijn reukorgaan het compleet begeven. Ik ruik niks, smaak nauwelijks wat, mijn luchtpijpdiameter lijkt gereduceerd tot 10% van zijn normale kunnen. Werken in Vlaand'ren-Stressland lijkt daar niet veel goeds aan toe te voegen.
De ommeslag lacht me toe van zodra ik in de bossen van mijn nieuwe stek vertoef. Na de stevige klim om de top van 't pad te bereiken, openen mijn longen zich, kwabben wijd gespreid voor 't intieme rendez-vous met monsieur oxygen. De vochtige geur van dennen dwarrelt als een helende thee uit de lucht.
Ik lijk wel verliefd. Mijn maatje deed afgelopen weekend 'tzelfde verhaal : stekeblind en tot over de oren, één en al "into the good vibes" over die ene. Ik herken die puberale verbondenheid met dit bos. Aan haar voeten een deken van witte bloempjes. Geen idee hoe ze heten. Ik doop ze Nights in White Satin. Als ode aan 't schoon leven, ver weg van the moody blues.
 |
| klik hier voor Nights in White Satin, van the Moody Blues |