
Met een bewogen week achter de rug, een week van euforie en verlossing, overvalt me een moeheid van jewelst. De weerslag, zeg maar. In afwachting van de in-between-jobs-verlofweek, neem ik me voor om nog vier weken alles vollebak te geven om de twee projecten "properkes" af te werken. Mijn energiepeil seint andere signalen uit. "Wachten is geen optie. Het is NU en daarmee basta." Mijn lijf pikt het eeuwig wachten niet langer. De duif in mij heeft gesproken. Ik blijf thuis vandaag, roekoe!
