 |
| "ronomat" Michel Henau |
Op dagen als deze zit alles mee. Je baas treurt weliswaar om je vertrek, maar begrijpt het allemaal wel. "Dat je kansen moet grijpen als ze zich aandienen," zo klinkt het. Opgelucht dat het eruit is, besluit ik om dan toch maar om die bril te gaan bij de optieker in Halle, het montuur dat me eerder deze week in de vitrine lag toe te lachen. Bij wijze van traktatie aan mezelf spendeer ik mijn middagpauze bij de brillendame van dienst. De aanblik valt helaas tegen wanneer het gewilde ding eindelijk op mijn neusbrug staat. Paniek slaat me om de oren. Want als ik een moeilijk mens ben in 't kiezen van schoenen of schoeisel, noem me dan uitermate onmogelijk als 't op een bril aankomt. "Neemt u rustig de tijd, mevrouw," sust de winkelbediende, "je draagt zo'n ding tenslotte toch een hele tijd, dus 't kan maar beter je goesting zijn." Alsof dat helpt. Ik draag haar op om al het zwarte uit de kast te halen. "Het mag grafisch zijn," duid ik. Kleursels mag ze sowieso skippen. Wat volgt is 'n dozijn varianten op het ray-ban-icoon: erkenbaar maar saai. Gestimuleerd in het hervinden van een creatieve job, wil ik vandaag allesbehalve in 't rijtje lopen. Het RB-repertoire gaat zo nog even door, totdat ze ergens in een onbeduidend laadje duikt en oppert "Misschien is dit wel iets? Belgisch ontwerp, bijzonder van vorm, maar misschien doet ie 't wel ..." Ik ben meteen verkocht. Enkele op-af-op-af-beurten verder staak ik mijn zoektocht. De klanten die ondertussen verveeld geamuzeerd wachten in de winkel beamen het gekozen designermontuur met "leuk, gaat je goed!" Ze vatten 't onbewust perfect samen: het gaat me goed. Hell yeah! I can see clearly now the rain 's gone.