la nouvelle quiche est arrivée

Ideaal om ouwejaar te vieren met vrienden : quiche van prei en gerookte zalm, new style !

Stoof prei- en ajuinsnippers tesamen met aardappelblokjes in wat boter. Kruid met zwarte peper, zeezout en curry. Ondertussen maak je een mix van eitjes, melk en room (verhouding 2stuks voor 100cl+100cl). Rol het bladerdeeg uit en drapeer in je ovenschotel. Prik in de bodem een tiental gaatjes met een vork. Bekleed met laagje gerookte zalm, waarna je de prei-ui-mix er overheen giet. Eindig met laagje gerookte zalm, en zet alles onder met de zuivelmix. (Met overschotjes van 't bladerdeeg kan je je helemaal laten gaan : versieren die handel!) 40 Minuutjes op 180graden. En je hebt binnen de kortste keren een kwijlende hond en een dito stel baasjes in huis. Bonne année !

stilte na de storm

* spinaziepatatjes onder een krokantje van bladerdeeg *

De afgelopen dagen doet het raderwerk onder de hersenpan weer overuren: het raast maar door, de godganse dag lang. Een fortuin zou ik willen geven aan een maandje niksen, in mijn eentje, in alle rust. Rust? In welke rayon van welke supermarkt vind ik die? X-dagen overleefd. Misschien moet ik 't een beetje als een renaissance zien, een nieuwe start. Goed plan. Niet meer tegen- maar voorvechten. Voor mezelf. Ik moet plots aan Geert denken, en zijn enthousiasme over het Stiltehuis. Als ik nu eens start met een dagje stilwezen in d'Ardennen, om dat gekke hoofd leeg te maken? En vaste yoga-dagen in mijn agenda'tje blokkeer, om mijn rug te deblokkeren? Mister wederhelft vindt dat prima. Als ik vraag wat hij vooral wil, dan antwoordt hij "looooove!". In't nieuwe jaar. Morgen en overmorgen en de dagen erna. En op zijn bord, vanavond. Dus bakt de oven een goudbruin kantje aan zijn wensen. Smeuige meligheid onder een koekje van bladerdeeg. Ik mag 't wel. Hij ook. En terwijl hij sneller eet dan het licht, overvalt me een traagheid, de mogelijkheid om stil te vallen. Nu nog temidden van de storm, maar de switch binnen handbereik. Alsof ik net de off-knop op de afstandsbediening heb gevonden. Niks op teevee? Weg ermee! Regelmatig zappen is zo slecht nog niet...

chevy

Toegegeven, ik heb 't niet met het kerstgebeuren: de jinglebells, winkels vol muzak, drummers aan kassa's, peis&vree, de verplichte nummertjes, ballen in bomen, bebaarde bompa's roodwit hangend aan gevels... Het kan maar beter snel passeren. Geef mij maar de werkelijk verraste blik van de aannemer wanneer hij de garagepoort openkantelt. Alsof hij het onverwachte presentje van het glanzend lint ontdoet. "Ja ja meneer, alles moet afgebroken en weggevoerd, dus ook deze ouwe bak." Pretoogjes. Ik voel me 'n beetje kerstman bij 't zien van zijn enthousiasme om dit pareltje in verval. Wat moet sloper een fijne job zijn: alle dagen boxing day!

kerstkoers

caugth

Ik vraag me af wanneer het zoeken stopt en het aanvaarden aanvangt. In de file onderweg naar huis hoor ik "de Betty's" in het voorprogramma van Muze: een dozijn dementerenden, hun kleinkinderen, de mantelzorg en een cover van een hippe band. Een vol sportpaleis pinkt een traantje weg. Mantelzorg. Het klinkt een beetje als "schoorsteenveger": als je niet helemaal meer mee bent in de tijd, dan vegen we je wel bijeen, zodat je toch iets meer bent dan een hoopje verdriet. Het zou wel eens stoffig kunnen worden, stel je voor?!? Want geef toe: bij het woord mantelzorg denk je steevast aan aanverwanten en hun miskenning van dementie: het niet aanvaarden van ouder worden. Weigeren dat vergeten mag. Het ontkennen dat een leefwereld naast de onze (de geijkte!) ok is. Leven en laten leven? Ho maar! De talrijke getuigenissen op StuBru in MusicForLife voeden de gedachte : als ik de zoveelste West-Vlaamse deerne hoor jammeren over de laatste maanden van haar oma en haar aanmerende verstand, dan denk ik dat het vooral de deerne is die om aandacht schreeuwt. Het draait niet om de dementie die we "niet mogen vergeten". Arm Vlaand'ren. Wanneer gaan we eindelijk eens om met al onze gebreken, de afbraak van onszelve, het uitdovend gestel ? Misschien brengt het einde der tijden wel soelaas. Kentering. Was het maar al vrijdag...

klik hier voor audiolink Feist "Caught a Long Wind"

Little bird have you got a key?

Where will you go?

Keep yourself afloat

Feeling old until the wings unfolded

Caught me a long wind

Where will we go?

Keep ourselves afloat

I caught a long wind

A long life wind

I got to know the sky

But it didn't know me

Got to see the light

And land on top of the sea

And be the bird, be the key

And now the current tells

What the wave withheld

And then the lightning say

Oh where light will lay

Where will you go?

Keep yourself afloat

I caught a long wind

A long life wind

Like a swallow

A night owl

A little chickadee

Sad sparrow

Good morning bird

Good nightingale

I took a deep breath

And caught a long wind

spitsuur

*

* ... *

*

**

* xmasmuzak *

**

* cadeautjesstress *

**

* drummen aan kassa's *

**

* veel kaneel in warme wijn *

**

* exotische koningen in gepimpte stallen *

**

* overladen winkelkarretjes (met een haperend wieltje) *

**

* bomma's en reumateuze vingers die kleingeld uit minuscule beugeltjes pogen te peuteren *

**

**

* schaatsbanen in tenten *

* jaaroverzichten *

* ... geert hoste horror ... *

Niks daarvan in de Henegouwse (kerst)laars !

carré confiture

Ahhhhhh, la Wallonie !!! Na een valse start met onverwachte grondvervuiling en dito meerkosten, ligt ze er : de fundering ! Niet dat ik dikwijls weekhartig word van een paletje betonblokken, maar dit hoopje steen lacht me toe als een carré confiture'ke in de zondagse vitrine van de bakker. 80cm als voorbode van de heerlijke koffie die nog volgt. Misschien met een praline'ke erna. Om vervolgens in je schommelstoel te soezen bij de haard. Laat de winter maar aanrukken, het einde der tijden passeren en ondersneeuwen die handel : de basis voor een schoon vooruitzicht is gelegd. 2013 ? Bienvenu !

la Wallonie des Saveurs

sound of c

alle wegen leiden naar ...

... C ! 

r&b risotto

Voor de wederhelft, veraf en toch dichtbij : R&B risotto !

Rijst of risotto, ajuin & look lichtjes bruinen in olijfolie. Blussen met droge witte wijn. Raapjes & broccoli bijvoegen. Boeltje smeuig houden door toevoeging van kipbouillon. Op smaak brengen met zwarte peper en curry. Blijven roeren totdat risotto gaar is. Parmezaan er doorheen. Klaar!

Laat de winter nu maar komen...

gagacrea

jangojim

Heden in de bib Merksem Park, gratis en veur niet !
http://jangojim.blogspot.be/

 

grauzone

allochtone architectuur van de overbuur

M.Dumas

een sneeuwstorm en het einde der tijden der autosnelweg; autotraagweg; hoe heet verkeersstroom zonder stroom? terplaatsegetrappel; op een eiland, in een zee van oppervlakkigheid; mail, hotmail, hotmichelle; het verbod op postergroot bloot voor kaderleden; gemor op de werkvloer; werkgroep "het leven na de naaktkalender, zelfhulp voor ingenieurs anno 2013"; angst in de ogen; er zijn geen zekerheden meer; duistere tijden; mijn plooifiets en het ontbreken van lampjes en politiemannen die -in de naam der wet- uitpakken met bezorgdheid onder de vorm van vermanende vingertjes en dreigende boetes; uniformen die trappen in "ze zijn net gepikt"; jantje-staat als bezigheidstherapie; "ja, dank u meneer, daaag" en verderbollen zonder enige vorm van verlichting (lett.&fig.); de weg verliezen en zoeken; en spitten; spitten; spitten; spitten; spitten; spitten; vinden en spugen, kokhalzen, kotsen; iemand verliezen, laten vallen, heel diep; niet zoeken; niet meer; missen wel; wel zien hoe 't loopt; of zweeft; oscar, the friendly ghost; een vriendin die opduikt, uit de kalmthoutse heimist; groeipijnen van iemand die weigert oud te worden, of althans, dat te erkennen; een collega die meldt hoe misselijk ze is, zwanger; hoe lelijk babies zijn, nog voor ze geboren worden, maar ook ver daarna; "roze vormeloze plumpudding" was allicht het eerste voorstel om het soort te benoemen, ware het niet dat iemand "baby" bedacht; iemand die inziet "mensen met kind'ren, daar kunt ge geen gesprek meer mee doen"; alle aandacht naar de kids, de kiendjes; mini-horror; 3 zonen die "dankusinterklaas" hebben geroepen in de schoorsteen; oh, we lachen wat af!; tijd voor gekkigheid; someone who thinks I'm an idiot, one that believes anything; 2000 persons who think I'm no idiot, one that manages any(build)thing; 2001 creatures that are wrong; faut; fout; fout is niets, niets is fout, zolang g'r maar mee omgaat; ik ga, om, eromheen; kak in de bib; en houten huisjes; het mijne in wording; fundaties gelegd; tijd om te groeien; naar beter; het kan, zolang ik maar niet het raam uit kijk.

“Architecture was my way of expressing my ideals: to be simple, to create a world equal to everyone, to look at people with optimism, that everyone has a gift. I don’t want anything but general happiness. Why is that bad?” - Oscar Niemeyer (Dec. 15th, 1907 - Dec. 5th, 2012)

een

En terwijl ik na Kapoor's sculpturen verder zwijmel, omvergeblazen door de inhoudelijke reflectie (en het letterlijk ontbreken ervan) maar ook door de technische perfectie, wacht me om de hoek opnieuw een mokerslag van hetzelfde kaliber: "één" van Berlinde De Bruyckere.

In twee vitrine-kasten etaleert ze het menselijk onvermogen. Om samen te zijn. Het verlangen te versmelten met die andere. De trieste eenzaamheid als geaccidenteerd resultaat. Ik lijk getroffen door een betonmolen, die zonder omweg over mijn ziel heen dendert. (en nog eens, in achteruit).

Als toetje schept de curator er een Philippe Vandenberg overheen, in een laatste wanhoopspoging  zijn misère neerkrassend.

Ik vraag me af of ik meer aankan. Van dit. En van dat, daarbuiten. Want dit is wat daarbuiten loert. Onderhuids.

ak blue bis

Anish Kapoor

de pont

S-curve van Anish Kapoor in museum De Pont Tilburg

anish kapoor

Na een bewogen week van vertwijfeling, beproeving en vooral veel getaffel, kom ik tot de wanhoopgedachte "Enkel kunst kan mij redden!" Mijn memorie en het net afspeurend herinner ik me dat ik nog eens langs Berlinde De Bruyckere in Tilburg wilde passeren. En tweevliegeninéénklapsgewijs ook langs Anish Kapoor. Als fervent fan van zijn werk, of beter, zijn ruimten, kon ik er niet omheen : ik moest en zou naar De Pont bollen om het schoon te aanschouwen.

Hij stelt nooit teleur.

Zo ook afgelopen zaterdag. Wie eens wil verdwijnen van deze aardkloot, wie eens weg wil van het geijkte, los van referentiekaders, ... Gaat en ziet (niets) ! Want niets zo fijn als niets, op dagen dat 't soms wat teveel wordt.

ak blue

Anish Kapoor in De Pont Tolburg

linzenhoop

Tijdens mijn laatste ritje Schaarbeek-AntwerpenCentraal tuur ik door het raam, merk de esthetiek en het lijnenspel op van een paal die de bovenleiding van 't spoor hoog houdt. Afscheid zweemt door mijn hoofd. 'n Metafysische bui hangt in de lucht.

"Ey, oewaar chaat chij naartoe? Iek moet naar Filvoorde." "Filvoorde!? Dees trein chaat naar AaantwaarpCentrâl, chast!", kwebbelen twee moslimpubers als was het voor de hele wagon.

Weg bui en terug met de voeten op de grond. Ik moet spontaan aan humus denken. En aan de linzen die ik 24u geleden te weken heb gelegd. En hoe 't me nooit eerder gelukt is daar iets lekkers mee te prepareren. Ik besluit om de kerk/moskee in het midden te houden, en combineer uiteindelijk het arabische met het belgische :

Laat de (gedroogde) linzen 24u weken en spoel schoon. Vervolgens aardappelen en linzen (1/3+2/3) gaarkoken in bouillon. Afgieten en kruiden met komijn en vergemalen zwarte peper. Afwerken door er feta (op kruidenolie) doorheen te mengen. Dàt en een rolletje chipolata, meer moet dat niet zijn, chast !

oerhut upgrade

Oerhut-upgrade, nu mét metalen dak !

oerhut

Terwijl ik zwoeg op 't vergelijken van prijzen, het uitdokteren van elektricteitsplannen, zonneboilers ontdoe van hun geheimen en mijn hoofd breek op ventilatiesysteem C of D, bedenk ik dat ik misschien even een break moet nemen. Ik blader door mijn foto-archief en mijmer weg bij 't zien van de noorse hut, die amper anderhalve maand geleden opdook langs de weg. Weg met gepieker, weg met gezwoeg. Dingen zijn simpel, als je ze stript van "contemporary crap".

in de put

Mijn eerste werfbezoek. Mijn eerste meerprijs. Want onkosten zijn 't enige wat groeit op mijn grond. Of beter, mijn rotstuin. Geen grijntje grond, enkel leisteen. En puin, historisch puin. Van buren die decennia lang aan vervuiling deden. Als hobby. Als buurtwerk. Als marginaal bedankje voor hun langdurige werkloosheidspoen. Als MERDE!, je ne sais quoi. Tot ik in de verte een kapelletje opmerk. En een windmolen. Want alles gaat voor de wind, in't zuiden. Een bevestigende knik van twee knuiters. Met een monkellachje. De zon schijnt, dus vloeien er geen tranen. Ik bid om een zachte winter. In België, niet in Benidorm, en bol weer naar huis.

mijn put

mijn rotstuin

mijn berg brol

een kapelletje in de verte

een sacraal moment

twee knuiters met een monkellachje

sustainable fire

* sprokkel * vonk * vuur duurt *