Nadat de dokter heeft vastgesteld dat het geen griep maar wel een zware bronchitis is, knikt ze dat het een goed idee is om de zuivere Waalse luchten op te zoeken om uit te zieken. Dus keren Louis en ik het fijn-stof-Flanders de rug toe en vertrekken naar mijn Ardeens mini-sanatorium van dienst. Onderweg brult mijn keel het meermaals uit en lijken mijn longen verwoede pogingen te doen zichzelf binnenste buiten te keren. "Wacht maar tot ik jullie zo meteen bombardeer met antibiotica," spreek ik ze toe. En dat ik ergens onderweg ook zakdoeken moet kopen, bedenk ik. Ik stop bij de Lidl in het dorp. "Zakdoeken. Zakdoeken. Niet vergeten. Zakdoeken," knoop ik mezelf in de oren. Ik kom buiten met een doos Nesquik, twee varkensmignonettes en een blik Tomatensoep-met-balletjes. Zonder zakdoeken. Het is de soep die 't 'm deed. Afdwalen in puur jeugdsentiment: tellen hoeveel ballen er in het bord van je broer dobberden om dan met een grote pruillip een scene te maken omdat je benadeeld werd. Het is de soep die 't 'm deed, al die ballen, vandaag, allemaal voor mij!
Ik zal mijn neus wel snuiten in de vierlagige kerstservietten.