Het is be-la-che-lijk koud daarbuiten. Op de koop toe heeft mijn kachel besloten om 2017 al stakend in te zetten. Burnout, zeg maar. De kou kruipt naar binnen. Ijsberend wacht ik op de kachelman, totdat diens secretaresse me vrolijk opbelt "Dat ie er vandaag niet meer geraakt. Trop de travail, madamme". Gemaakte afspraken blijven ook dit jaar een rekbaar begrip in Wallonië. "Dat ie maandag zal komen. Sans doute!"
Ik besluit tot het ingraven van mezelve in mijn Waalse burcht. Taarten worden gebakken, sloten koffie aangevoerd, dons en dekens verzameld en warme sokken aangetrokken. Maar dat is zonder monsieur Louis gerekend. Nog maar net ingeduffeld en hij wil de vesten verlaten. Want ja, een goeie wandeling, daar krijg je't ook warm van.
Het is be-la-che-lijk koud daarbuiten. De snijdende wind voelt als een oplawaai tegen mijn oren. De tranen die vervolgens opwellen, lijken te bevriezen nog voor ze mijn wangen bereiken. De zon en haar lange schaduwen laten me koud. Winter? Pret? Het ontgaat me compleet.
