home sweet home

Binnen exact tien dagen is het zover : dan kom ik terug in Vlaandrenland wonen. Met zijn kneuterige huisjes, de rode dakpannen, de éígen lantaarnpaal voor de deur (want die op de stoep staat zo veraf), de oranje afrikaantjes, de gekortwiekte gazonnetjes en het hekwerk omheen, zodat de kabouters er niet vandoor kunnen. Ik vrees dat ik nood heb aan een inburgeringscursus...

druk is voor sukkels

de anti-sukkel

Na twaalf dagen non-stop-werken met een gemiddelde van twaalf uren per dag is mijn pijp uit. De deadline is -na herhaaldelijk uitstel- gehaald maar verder ben ook ikzelf halvelings dood. Dat ik het erg druk heb, hoor ik mezelf de afgelopen weken meermaals tegen m'n vrienden zeggen. Via chat en aan de telefoon, want voor persoonlijk contact is geen tijd, uiteraard. Een drukte die niet langer "plezant" te noemen is.

Vandaag, sinds lang, ontbijt ik uitgebreid. Het tijdstip schurkt eerder tegen een vieruurtje aan, but who cares? Ik lees het artikel "Alleen sukkels hebben het druk". Ik herken de sukkel die ik ben. De voorbode van dat inzicht was een panne van de server op't werk, eerder deze week. Geen toegang meer tot de dossiers, en erger nog, geen toegang meer tot mijn werk-agenda. Licht panisch werd ik daarvan. En nog panischer werd ik van het feit dat ik panisch was om het even zonder digitale media te stellen.

Nie wieder. Dus schaf ik me een papieren agendaatje aan, in pocket-formaat. Hoe absurd lijkt plots mijn digitaal agenda waar dikwijls drie overlappende to-do's oppoppen. Ik besluit dat het nieuwe zwarte boekje in mijn achterzak de leidraad wordt voor mijn dagindeling: als de blaadjes volgekriebeld staan, is de tijd op. En hoe logisch dat dat klinkt. Terwijl ik 't al maanden anders doe, op een sukkeldrafje, werkpaard van mijn voeten.

Agendapunten van de dag: kastanjes rapen in het bos, potje koken, in de zetel hangen, hond aaien. Voila: vol.

the gathering

there's a light that never goes out

"Dat het nu al tien dagen non-stop duurt, altijd maar dat werken," lijkt mijn hond te pruilen wanneer hij vaststelt dat ik alweer de hele dag achter de laptop doorbreng. Hij kan dat, pruilen, als de beste. En als er naast mijn laptop een doos speculoos staat, doet ie er wat gekwijl bovenop. Ik bedenk dat het gauw weer donker wordt en geef toe aan de pruiler. De druilerig grijze dag wordt een explosie van kleur. Monsieur Louis leeft zich uit, heen en weer hossend door het morsige tapijtje bladeren. "Happy happy joy joy," sprankelt in de ogen. Iedereen content.

les idiots

Deze ochtend staan Louis en ik aan de rand van het bos en merken we dat de jagers een boodschap voor ons hebben achtergelaten: "Voor de rust van onze dieren in het bos, houden (sic!) uw honden aan de leiband aub", want ahja, we gaan ze rustig afknallen vandaag, de dieren in het bos! Hoe debiel kan je zijn?

les idiots de la chasse

't vallen van 't blad

amaniet niet niet

De vroege knolamaniet
(bevat het dodelijk gif amanitine)

Van zodra ze staan te pronken tussen het dor gebladerte krijg ik weer zin om een paar exemplaren te plukken en te bakken, met wat look en peper en peterselie, op een toastje, njumm! Maar ik ken het soort te weinig om ze te vertrouwen. Als bekende gezichten die onschuldig lachend een dolk in je rug/spijsvertering zouden steken. Vandaag tref ik enkele witte schoonheden aan. Behalve wat foto's, trek ik niks. Al een geluk: volgens m'n boekje zijn deze schatjes no-go-paddo's!

bewijsmateriaal

Aan al wie nog vasthoudt aan Indian Summers en terraskes doen bij de laatste zomerse stuiptrekkingen, ik heb zonet sluitend bewijsmateriaal gevonden: Het. Is. Herfst. Nu nog de kabouters vinden om de afwas te doen en eens te stofzuigen en je hoort me dit najaar niet meer morren.

isolée

Omdat ik sinds kort lesgeef, moet ik naar het lokale gemeentehuis om een attest "gezinssamenstelling". Eén van de vele administratieve noodzakelijkheden om een contract met de overheid af te sluiten.

Soms zegt een woord in een andere taal véél meer dan de Nederlandse variant. Zo lees ik op het document dat me vriendelijk wordt overhandigd dat ik "isolée" ben. Alleenstaand, daar kon ik nog wel mee leven. Maar isolée klinkt zo triest, zo afgesloten. En tegelijkertijd voel ik dat het klopt: de geïsoleerde mens, op de berg, waar het verzicht is gekrompen omdat nevels vandaag zin hebben te blijven hangen. Teruggeworpen op de basis. Ik weiger toe te geven aan het sentiment, maar er iets mee te dóén, met die basics. Broodje bakken dan maar. Het kneedwerk, het huis gevuld met de winterse aroma's, het sneetje met smeuïge boter en peper en zout. Het is juist het isolement dat die dingen tot hun recht laat komen, doet waarderen. Simpel, op zich. Oui, je suis isolée, et alors ?