De ochtend is in nevels gehuld. In België kan je je daar alleen maar bij neerleggen. In Spanje hoeft dat niet per se: de nabijheid van het Pyreneeëngebergte brengt de toren-van-babel-bouwer in mezelf naar boven. "Misschien baden de toppen wél in de zon," en met die gedachte beginnen Louis en ik aan onze missie. Mijn berlingo'tje pakt de ene haarspeldbocht na de andere, hoogte makend in tweede vitesse. Hopend op weer beter weer. Na een fikse klim bereiken we het einde van de weg. "Hoogte 992m," vermeldt een bord. 'n Houten bankje insinueert dat recht voor ons een uitzicht ligt om U tegen te zeggen. Alleen is U niet thuis vandaag: dreigend grijs in alle varianten en richtingen, vertezicht nul komma nul. Louis laat het niet aan zijn immer vrolijk hart komen en nodigt me desalniettemin uit een tripje in de mist te doen. Paadje op, paadje af, toertje door het struikgewas, en wat later staan we ietwat teleurgesteld terug bij de auto. Even uitblazen op het bankje, zoete perzik erbij en... een wolkbreuk! Als bij wonder scheurt de mist open in een "onder" en een "boven". Wijzelve er tussenin. Een panorama dat in één shot drogeert, high in the sky.
