hemels wakker worden

En terwijl het dorp beneden nog gehuld ligt in dromerige nevels, worden we wakker, hoog boven de wolken, in een Rothko tafereel...

buzzz

Naar bijen kijken, ik kan er ùren aan spenderen (mochten ze zolang in de weer blijven op m'n veldje zonnebloemen): neerstrijken, snuit in stamper na stamper, "Alles gehad? Check!" en buzzzzz, hop naar de volgende. En dat een hele zomer lang.
Laat de zure buur maar gazonnetjes maaien: in mijn bloemige wildernis groeit gonzende vrolijkheid.

indian summerbee

diamonds and pearls

'n mistige morgen, ofte, 'n gevel getooid met duizend diamanten

louis quatorze

Louis Quatorze et sa monarchie absolue

Als ik naar de lucht kijk, heb ik meer dan goesting om er mijn portie kleurpotloden op los te laten: grijs alom. Maar mijn benen zijn te kort en dus blijf ik maar wat in mijn zeteltje hangen. Het weerhoudt mijn hond echter niet om zijn natte neus tegen de venster te duwen, richtinggevend. De plek waar hij spelen wil: de tuin. Vooral nu er een beetje "volume" is ontstaan in de wildgroei aan planten: wat heerlijker dan rennen rond een veldje zonnebloemen en 'n baasje dat hem net niet te pakken krijgt (met haar korte beentjes)? Vandaag waant hij zich -gewapend met 'n stok tussen de tanden- onoverwinnelijk. Louis, de zonnekoning in zijn mini-Versailles.

somewhere over the rainbow

Ondertussen, tussen de buitjes door...

ich bin ein pannenkoek

De herfst is begonnen en trakteert me meteen op een stevige verkoudheid. Tranende ogen, een kop vol snot, piepende longen, ... je kent dat wel. Ik voel me een beetje een pannenkoek: plattekes. Dat je er beter aan toegeeft, eerder dan jezelf vol medicatie te proppen. Uitzieken. Pannenkoek bestrijden met ... pannenkoek. Baat het niet dan schaadt 't niet. Da's helder, in troebele tijden.

frolivo

Olijfboom op't Calataanse platteland

En plotseling -uit het niks- moest ik aan de freggels denken... Zou ik een zonneslag hebben ?

it's all about perspective

Landschap rond El Far, Catalunya, España

Terwijl er een hele wereld te grabbel ligt, tuur naar een kluitje, begrensd door de rand van 't erf. What you see is what you get, on top of the world.

enkele uitvergrote pixels, rechtsonder, in het landschap rond El Far, Catalunya

azul

pirineus

Pyrenese wolken boven Oix

taalberg

Aangezien mijn hond op geen enkele kilometer -wat zeg ik- geen enkele meter van het strand welkom is, sturen we ons kat naar de zee en trekken de Pyreneeën in. Verrassend weinig locals spreken iets anders dan Spaans. Het liefst van al zouden ze zich enkel in het Catalaans uitdrukken, wat me een instant taalbad -wat zeg ik- taalberg bezorgt. Vandaag leer ik "bergen" te vertalen naar 't Catalaans: muntanyes. En ook al is het mijn Engelse interpretatie, je zou voor minder YES aan het woord plakken als je hier woont...

high in the sky

De ochtend is in nevels gehuld. In België kan je je daar alleen maar bij neerleggen. In Spanje hoeft dat niet per se: de nabijheid van het Pyreneeëngebergte brengt de toren-van-babel-bouwer in mezelf naar boven. "Misschien baden de toppen wél in de zon," en met die gedachte beginnen Louis en ik aan onze missie. Mijn berlingo'tje pakt de ene haarspeldbocht na de andere, hoogte makend in tweede vitesse. Hopend op weer beter weer. Na een fikse klim bereiken we het einde van de weg. "Hoogte 992m," vermeldt een bord. 'n Houten bankje insinueert dat recht voor ons een uitzicht ligt om U tegen te zeggen. Alleen is U niet thuis vandaag: dreigend grijs in alle varianten en richtingen, vertezicht nul komma nul. Louis laat het niet aan zijn immer vrolijk hart komen en nodigt me desalniettemin uit een tripje in de mist te doen. Paadje op, paadje af, toertje door het struikgewas, en wat later staan we ietwat teleurgesteld terug bij de auto. Even uitblazen op het bankje, zoete perzik erbij en... een wolkbreuk! Als bij wonder scheurt de mist open in een "onder" en een "boven". Wijzelve er tussenin. Een panorama dat in één shot drogeert, high in the sky.

iglesia de la ilusion

Er zijn in Spanje blijkbaar goden die last hebben van de hitte, en dat moedwillig delen met hun schaapjes. Zo passeer ik vandaag een onooglijke kapelletje met slechts twee ramen: één sleuf voor- en ééntje achteraan. "Hmmm, deze godheid mag blijkbaar niet ontsnappen," is het eerste wat me te binnen schiet, temeer ook omdat de toegang tot dit klein heiligdom met een zwaar ijzeren deur vergrendeld blijkt. "Hmmm, moet ik vastleggen met m'n nikon," bedenk ik vervolgens, maar dààr begint het. Hoe ik ook draai en keer en kadreer, ik krijg dit bouwsel niet rechtgezet. Deze dios speelt met mijn voeten: ofwel staat het gebouw recht en de voordeur scheef, ofwel staat de deur recht en helt het gebouw eromheen naar rechts.

Of misschien staat de wereld gewoon op z'n kop, en doe't er allemaal niet toe.

echt

Eergisteren nog hoorde ik de tuinarchitect op één van m'n werven oreren dat keramische tegels voor 'n terras toch "Echt! Niet! Kunnen!"... Sorry Hans, maar deze zijn "Echt! Ge-Wel-Dig!"

louis groet de dag

perfectamente imperfecta

Is het dementie? Ik weet het niet, maar soms weet ik mezelf te verrassen met het vergeten van welomlijnde plannen... Zo boekte ik een maand geleden een break naar het binnenland van de Costa Brava. Geef toe, als je aan Costa Brava denkt doemt een twee-kilometer-brede kuststrook op, afgezoomd door geklimatiseerde appartementjes en blingbling hotels, des zomers bezet door West-Europa, en bij uitbreiding ook des winters, als je focust op Lloret de Mar. Dus in mijn hunker naar "goed weer, zuiderse keuken en cultuur, nabijheid van zee, doch zonder de bingo-banaliteit" boek ik een dikke week Catalaans platteland, kwestie van de horizon te verruimen.

Ondertussen: ik werk werk werk, vecht -in mijn zoektocht naar een tijdelijk huurhuisje op mechelse bodem- tegen de hypocrisie van de immobiliënmarkt, probeer een aannemer te versieren om mijn nieuwbouwproject (lett.) van de grond te krijgen. Alles móét en zàl en is en ... De verstikkende dwangmatigheden waardoor Vlamingen zichzelf zo makkelijk laten vangen, het is me niet vreemd.

Vanmorgen vertrek ik met een print-out van de boeking richting Spanje. Het is zover, eindelijk verlof. Het wat en hoe ben ik compleet vergeten. "Rabioses 5, Cruilles Girona" zo zegt Agnès van de Google-gps, "is het doel van de dag." Wat dat dan ook wezen mag.

Na 12 uren autostradestrijken, arriveer ik op mijn bestemming en valt mijn gedateerde frank: ik heb "turismo rural" geboekt. Lees: een jong stel boeren heeft zes kamers op overschot en beslist daar lucratief mee om te gaan. Ik word overweldigd door deze pure levensvorm: een zandige hobbeldreef herinnert me aan het geluk van het rijden in een werfautootje; de alom tegenwoordige stalgeur katapulteert me in "de elementen" die de natuur rijk is; de boer transformeert tot kok door simpelweg een witte schort voor te binden, zodat hij de vers geplukte boontje en dito tomaatjes en komkommers tot heerlijke salades kan omploegen; het dak net onder m'n terrasje is een wildgroei van terracotta-tinten en mossige interacties.

Ik ben nog maar amper 4 uren geland, en nu al overweldigt Catalonië als een golfslag die uit het niks komt opdoemen: verrassend zuiverend.

Benieuwd wat er gebeurd als ik hier een hele week vertoef...