Vorig jaar nog was mijn perceeltje een schrale verzameling steen en puin. Hier een welig tierend tuintje van maken leek me een tienjarenplan. Op z'n minst.
De natuur blijkt vandaag aan mijn zijde te staan. Terwijl distels gisteren nog de plak zwaaiden -back off, thorny yard!- brengt het fluitekruid vandaag heil op mijn grond. Voor de uiterlijke schijn maken z'n schermen grote sier, maar meer nog, met z'n diepe wortels belucht ie de bodem en haalt er het goeds naar boven. Le jardinier rêvé: schoon om naar te zien, subtiel nuttig, en als ie begint te mopperen... dan draai ik 'm in de soep!
