koning winter

Sinds enkele dagen loop ik rond met het nummer "the King" van Amatorski in mijn hoofd. De breekbare stem bezorgt me keer op keer kippenvel, een sfeer die in je kouwe kleren kruipt. Alsof de zangeres uit de heldere hemel komt vallen om je een lange winter aan te kondigen.

Vandaag kwam plots het besef dat ik geen flauw benul had waarover het gaat. Dus de tekst opgezocht : 

The king died after you promised loyalty

Don't show him the painting he'll fall down, you'll see

The raven betrayed the dangers but you put off his destiny

You were misunderstood but the king praised your loyalty

The king sacrificed the twins for loyalty

That's how how you came back and the king praised your loyalty

The raven betrayed the dangers but you put off his destiny

You were misunderstood but the king praised your loyalty

Klik hier voor de link naar The King van Amatorski

Vreemd hoe een song soms blijft plakken tot je niet meer anders kàn dan even stilstaan om het werkelijk te hóren. Dat het je niet loslaat omdat 't subtiel het plaatje van je nu lijkt te vervolledigen...

mojitomorning

A mojito a day keeps the doctor away... En dus begon ik de ochtend met een supergezonde én lekkere smoothie.

Men neme :

° 200 ml bio-yoghurt

° 'n handvol verse muntblaadjes

° 't sap van één citroen

° een flinke scheut acaciahoning

Mixer erin en klaar is klara!

carpe diem

Jip, ik heb de koelafdeling van colruyt geplunderd en de buit uitgestald op de keukentafel. Het heeft veel weg van een plaatje uit 't kookboek van de boereninnenbond, maar lijkt tegelijkertijd ook de aankondiging van een nieuw ontwerp.

Ik moet plots denken aan bOb van Reeth, die in mijn studententijd ooit preekte "Je herkent een goed architect aan zijn kookkunst. Koken is ontwerpen: zonder een plan naar de markt gaan en zien wat er is. Het is een contextueel proces: als het aspergetijd is moet je niet aan witlof beginnen. Tegenwoordig wordt alles het hele jaar door gekweekt. Maar hopscheuten niet bijvoorbeeld, dat is een prachtige groente die je maar twee weken per jaar kunt krijgen. Heerlijk met een gepocheerd eitje. Van wat er is maak je een combinatie, dat doet een architect ook. Koken geeft mij veel inspiratie: ik duik een klein uurtje in de keuken om wat voor te bereiden. Dat is het enige moment waarop ik alles wat ik aan mijn hoofd heb, even kwijt raak."

Ik denk dat ik me vandaag ga verliezen in de potten en de pannen. Bon appetit !

water en vuur

Oude Landen te Ekeren

Vanmorgen de dag begonnen met 'n wandelingetje in de Oude Landen. Wat op 't eerste zicht een grijze zaterdag leek, moest algauw wijken voor een tweede opinie: bolle druppels bengelen aan het volhoudend groen, rode bessen vlammen in de lucht, een rijke schakering tussen deze twee complementairen vullen het spectrum verder op, als water en vuur, een explosie op 't eind van 't groeiseizoen.

zo zee

zo woest

zo stil

zo krachtig

zo 'n rust

zo wild

zo uitgelijnd

zo zee

zo zzz

twilightzone

Voor de zoveelste keer werd ik vanmorgen wakker op een uur waarop de meeste zondagsmensen zich nogmaals omdraaien en verder dommelen in dromenland. Meneer Louis was solidair en vond -net als mijn slaap- dat de nacht lang genoeg geduurd had. Hij deed er zelfs een schepje bovenop en liet duidelijk blijken dat 't nooit te vroeg is voor een ochtendwandeling. "Ik doe geen oog meer dicht, misschien kunnen we hier of daar een zonsopgang meepikken," wauwel ik in mezelf.

Tien minuten later voert mijn nemo'tje ons richting Nederlandse kust, bestemming Zoutelande (What's in a name?). We snellen de duin over en daar wacht ons... een prachtig verlaten strand! De hemel kleurt alsof hij wil concurreren met het noorderlicht, de duinen lijken in lichterlaaie te staan als een inferno, de zilte wind waait ons om de oren, Louis rent door de branding als een lipizzaner op kerstdag.

Wat heerlijk is deze plek op het moment dat de maan nog door de wolken piept en de zon ongeduldig staat te popelen.

anomalie

Te midden van de hectische veelheid die op je afkomt, valt soms plots alles in zijn plooi. Alsof je van het ene moment op het andere de sleutel tot 'n onoplosbare puzzel vindt. En tegelijkertijd ook weer vergeten bent hoe je daar terecht kwam, op dat punt van inzicht.

"Anomalie" is de maïzena van het moment: mijn spijsvertering laat het afweten, in het rozenboeket op de keukentafel zit een gerbera, twee vrienden overvallen me met een leugen waar ik haar nog pluim van snap, de buurman heeft de regenwaterafvoer gepikt, mijn slaaptekort groeit.

Ik vind mezelf terug in de realiteit in Murakami's boek: het leidt een eigen leven, dwaalt af van gangbaarheid, herneemt zichzelf in de metafysica tussen droom en werkelijkheid.

Ik heb geen zin om op te staan. In de waan, daar laat ik de hond vandaag uit.

play

Het bracht de afgelopen week wat gestress met zich mee, maar uiteindelijk was het zover: zaterdag werd de eerste installatie van mijn hand getoond op de vernissage van PLAY, het rondreizend kunstproject onder leiding van Eric Raeves, in opdracht van vzw Het Firmament.

"Zal m'n kijkkast wel toegankelijk zijn? En misschien gaat ze vereenzamen, daar in die voormalige kapel in 't Mechelse..." Maar het publiek dacht daar duidelijk anders over. Al snel verdreven ze al hun scrupules en doken ze de kast in: Mevrouw X zag het verhaal, meneer Y genoot van 't deuntje, gast Z werd er stil van en juffrouw Huppeldepup vond het "graaf"... Een bescheiden AHAA bezorgde me een pak positieve energie.

En de bezoekers die de pointe miste? Die moeten nog maar eens binnenwippen, in Geel, Hasselt of Merksem !

carlbollo

Mijn werkcollega'tje Carl heeft zich de afgelopen maand geprofileerd als de bioboer van 't kantoor. Deze week had ie opnieuw enkele homemade gele courgettes voor me meegebracht. Courgettes die me vanmiddag toelachten: "Oh please, use me!"

"Er soep van maken? Heb ik geen zin in." bedacht ik. "Risotto met courgette, dan? Hmmm, lukt niet: parmezaan is op."

En toen kreeg ik 't lumineuze idee om er veggieballs van te maken. Een experimentje dat ik zo lekker vond dat ik pas na 't verorberen van de voorlaatste bol even wilde pauzeren om nog snel een fotootje te maken van het laatste exemplaar.

Het gaat als volgt : stoom carl's gele courgettes samen met worteltjes en ongeschilde aardappeltjes. Tegelijkertijd kook je wat volkoren biorijst. Verhoudingsgewijs moet je ongeveer 1/4 rijst en 3/4 groenten hebben. Als alles klaargestoomd is, meng je de ingrediënten in een kom. Voeg er blokjes chaumeskaas, wat havervlokken, versgemalen zwarte peper en zeezout, een snuifje currypoeder en wat provenciaalse kruiden aan toe. Prak het hele zootje tot een geurige puree. Vervolgens maak je er balletjes van die je kort bakt in hete olijfolie... En voila, de carlbollo's zijn geboren !

ruiter op het witte paard

Te midden van verzuurde buren, decadente aartsbisschoppen, stresskonijnen en regeringen van lopende zaken te lande, maken de kleine dingen veelal het verschil.

Vandaag was ik aan de beurt.

Al een hele tijd reed ik rond met een ster in de voorruit van mijn autootje. Omdat 't ietwat lastig is om 'm tijdens werkdagen 's ochtends bij Carglass te deponeren (hoe raak ik daarna tijdig op m'n werk?), mocht ik mijn auto vandaag brengen en zouden ze 'm maandag fixen.

"Maandag...." dacht ik toen ik hem net had achtergelaten. "Staking bij 't spoor! Hoe ga ik in hemelsnaam op kantoor geraken? En hoe/wanneer ga ik mijn wagen terug kunnen oppikken?" 

Na een halve dag piekeren had ik besloten om maandag onmogelijk vroeg op te staan en met de fiets naar Mechelen te bollen. Diezelfde dag zou ik dan terugfietsen naar de Antwerpse Groenendaallaan om er voor 17u30 mijn bolide op te halen. Dat de wekker die ochtend samen met de 2x30km fietsen fysiek afzien zouden zijn, dat had ik even verdrongen in de verste verte van mijn bewustzijn.

En dan gaat plots de telefoon.

"Mevrouw Temmerman? Carglass hier. We kunnen u melden dat we uw wagen vandaag reeds hersteld hebben. Er was een afspraak geannuleerd en we konden jou er even tussendoor nemen. Zou u 'm vandaag nog kunnen ophalen?"

Awel, daar wordt ik nu vrolijk van, zie.

rinaldo

Charlotte Gainsbourg in "Antichrist"

Het "ontdekken" van klassieke muziek overkomt me meestal filmgewijs. Zo ook deze week: niets vermoedend pikte ik "Antichrist" uit het rek van de plaatselijke videotheek. "De nieuwe Lars von Trier? Must see!" dacht ik. Een psychologische horrorprent met een openingsscene die je qua inhoud en fotografie meteen tegen de leuning van je zetel mept. En dit op de hemelse noten van "Lascia ch'io pianga" uit Rinaldo, de opera gecomponeerd door Händel. Enkele jaren geleden ontdekte ik "Turandot" (Puccini) via de film "Mar Adentro". Die kennismaking leidde me naar de opera van Essen in Duitsland, waar ik het stuk live mocht genieten. In een pareltje  Aalto-architectuur nog wel. "Antichrist" deed hetzelfde: zonet ticketjes voor "Rinaldo" geboekt. Begin mei 2011 mag het Keuls operagebouw me verwachten! 

Operhaus Köln

voortuintje

Sinds een halve maand heb ik een mini-voortuintje. Allez ja, tuintje... Een viooltjesachtig onkruid doet verwoede pogingen om te overleven in de voegen tussen de voetpaddals. En met succes: kleine lila bloempjes priemen fragiel met hun kopjes in de lucht.

Vanmiddag kwam de vierjarige Fatima van enkele huizen verder naar me toe gehold.

"Mefrouw mefrouw, ik heb ne flinder bij die bloeme gezet!"
"Een vlinder bij de bloemen?" kijk ik haar vragend aan.
"Ja dààr! Ik heb ne flinder gefonde en ik heb die bij de bloeme gezet, dààr," en ze wijst naar het minuscuul plastic vlindertje dat in het voortuintje pronkt.
"Want flinders zijn goed, hé, goed voor die bloeme!"
"Heel mooi," beaam ik en bedenk dat vlinders ook goed zijn voor de mensen.

inburgering

Met het oog op mijn asielaanvraag in Elioland, ben ik gisterenavond alvast begonnen met de inburgeringscursus : het opfrissen van de taal onder het nuttigen van een frisse pint...

je bois

tu bois

il boit

nous buvons

vous buvez

ils boivent

klimaatverandering

Hoewel ik oktober eerder associeer met dikke truien, natte wandelingen in een herfstig geurend bos, spruitjes met worst en andere winterse kost, vond ik mijn tuintje vanmiddag badend in de zon. Wie de zomer heeft opgegeven, zit er flagrant naast: volle tomaten blozen zoet, de zon brandt zachtroze op mijn huid, de hond luiert aan mijn voeten, de spin denkt nog bijlange niet aan inpakken en verhuizen naar de living, ... Als een spons absobeer ik deze heerlijke najaarswarmte. Laat maar jagen en jachten in "the jungle out there": in deze groene woestenij staat de tijd even stil.