Het is stil deze ochtend, op de straat, in mijn huis. Alsof de nacht alles vacuum heeft getrokken, na de tumultueuze week. Ondanks de tien uren slaap staan mijn ogen op "moe", zelfs door mijn nieuwe bril. "Misschien moeten we dat ombuigen naar iets positiefs," proclameer ik eerder deze week tegen een collega (wanneer we botsen op de inefficiëntie van het ambtenarenbastion.) Ik meende dat toen. Ik meen dat nog altijd, dat positief kijken. Ik kieper mijn dagplanning de vuilbak in en rol mijn yogamatje uit op het dakterras. Mijn hond verdwijnt terstond in een meditatief stadium. Een half uurtje later lijk ik herboren. Radio Notenboom ruist door de venster. Enkele koffiekoppen verder pluk ik de allereerste groenten uit mijn moestuinpotterij. "Klein beginnen," denk ik wanneer ik de mini-creaturen in mijn hand laat rondtollen. Enkele trosjes groene kerstomaten lachen me beloftevol toe. En de dag trek zich op gang. Klein maar zeker.
