terra con cotton

wel wel wel

Het verschil tussen nu en vroeger is groot. En dat "vroeger" is amper een week geleden. Geen hossen in de bossen meer, geen eindeloos ballen gooien, geen enthousiast kwispelen tot de staart eraf dreigt te vliegen. Amper zes dagen na de bewuste fall-out, wordt het duidelijk dat we onze standaard moeten bijstellen. Het vergelijken met wat mij hond een week geleden vanzelfsprekend kon, stemt meer dan droef.

Hij verliest me geen moment uit 't oog. Neemt elk detail waar. Absorbeert mijn trieste stemming. Plots staat hij op en haalt zijn stok in de tuin. "Wel wel wel, wat we hier hebben?!" We doen een mini-partijtje-stok-gooien-voor-ouwe-pekes. Zijn gestel laat vijf gooibeurten toe, daarna heeft ie er genoeg van. Een sprankeltje hoop. Het "wel-wel-wel"-kunnen is 't enige dat telt. Al de rest is geschiedenis.

hoop

"Er is iets met deze ochtend," is de laatste gedachte die door mijn hoofd zindert, net voor ik mijn slaap verlaat. Een tel later ben ik wakker en stel ik vast dat het te stil is. Geen geschuifel van Louis die gaat verliggen, recht staat, 'n rondje draait en weer neerploft, weer gaat verliggen en uiteindelijk naast mijn bed naar me komen staren totdat ik er wakker van wordt. Het is die ochtendlijke soundtrack die ontbreekt. 

Slaapdronken stommel ik de trap op naar het dakterras en tuur de richting uit waar mijn ouwe gabber momenteel ligt te schuifelen, verligt, rondjes draait en neerploft. De zon is er warm. Het wordt een hoopvolle dag.

leegte

nooit eerder was een ochtend zo stil

vliegende hond

De deurmat, dààr waakt hij over. Voor het overige slaapt mijn waakhond op zijn twee oren, dromend van een vliegend tapijt dat hem naar een troep zwijnen brengt. Of beter, de zwijnen naar hem... Een gedroomd hondenleven.

vieren met vier

Celibrating small things with a pint... and big things with a few more !

radio notenboom

Het is stil deze ochtend, op de straat, in mijn huis. Alsof de nacht alles vacuum heeft getrokken, na de tumultueuze week. Ondanks de tien uren slaap staan mijn ogen op "moe", zelfs door mijn nieuwe bril. "Misschien moeten we dat ombuigen naar iets positiefs," proclameer ik eerder deze week tegen een collega (wanneer we botsen op de inefficiëntie van het ambtenarenbastion.) Ik meende dat toen. Ik meen dat nog altijd, dat positief kijken. Ik kieper mijn dagplanning de vuilbak in en rol mijn yogamatje uit op het dakterras. Mijn hond verdwijnt terstond in een meditatief stadium. Een half uurtje later lijk ik herboren. Radio Notenboom ruist door de venster. Enkele koffiekoppen verder pluk ik de allereerste groenten uit mijn moestuinpotterij. "Klein beginnen," denk ik wanneer ik de mini-creaturen in mijn hand laat rondtollen. Enkele trosjes groene kerstomaten lachen me beloftevol toe. En de dag trek zich op gang. Klein maar zeker.