 |
| Ellentriek in de Lindestraat |
Na het werk rijd ik ook vandaag weer naar mijn werf. Werk-na-werk, zeg maar. Dat ritueel houdt al een tijdje aan, en het weegt bij momenten, de ene dag al zwaarder dan de andere. Mijn antarctische vrieskou-verhouding met de lokale nutsmaatschappijen doet er geen goed aan, vooral wanneer ik -zoals nu- een a-typisch bouwsel uit de grond probeer te stampen. Een hele zomer lang wordt er getelefoneerd, gemaild, geschreven, geformulierd en vooral veel op de wachttoon gezeten. De vier seizoenen van Vivaldi? Ze kunnen de boom in (ongeacht in welk seizoen die laatste zich bevindt). Maar goed, ook vandaag rijd ik dus naar mijn werf. De steeg is alweer omgeploegd, met voren waarin zelfs patatten pleinvrees krijgen. "Adem in, Adem uit, Ellen... innnnnn... en uuuiiiit," sus ik mezelf. Sterk geconcentreerd op dat inhaleren, stap ik half-murw mijn dorpel over, en plots gaan alle lampen aan.
"Ey, ût oewerkt hé!" roept de bouwvakker vanuit de technische berging, "Die fverlichtink, ût oewerkt... Goe ey?!"
En ik verander in een schaapachtige lach, geen zorgen meer om morgen en blij met de akker voor de deur. Want ik heb het licht gezien.
