De storm van gisteravond heeft grote kuis gehouden op de Waalse flanken. En zo vind ik deze zondagochtend een cadeautje, wiegend op m'n terras: een uitgewaaid pareltje, de synthese van mijn buurt, passend in mijn hand.
Het gevogelte zit ook deze lente met een baksteen in de maag. Ze verzamelen al wat los zit. Dus besluit ik de tuin niet op te ruimen vandaag. Net zoals de schapen de wei niet stofzuigen om de wol op te rommelen... Waarom zouden we ?
