groenland

the making of bread baking

P

humor in het waalse bos

rag

aan d'and're kant

Met een ochtend vertraging komen Louis en ik aan in onze zuidelijke stek. De buurvrouw van enkele huizen verderop vraagt me waar ik nu eigenlijk werk en woon. "In de zuidelijke rand van Antwerpen." leg ik uit. Maar dat ik werk in 't Mechelse, en ik daar ook lesgeef. En dat ik aan 't bouwen ben in 't noorden van Mechelen. En dat Mechelen tussen Brussel en Antwerpen ligt (want ik zie dat ze 't noorden kwijt geraakt). Een frons "Wat 'n gedoe allemaal" verschijnt boven haar bril. Even denkt ze na en meent dat vlamingen Vraiment différent zijn. Met grote V. "Altijd maar bezig en gààn-gààn-gààn en druk doen. Wij Walen lijken met alles te lachen, maar da's niet waar hoor. Wij doen óók, maar dan zonder al dat jagen en jachten. En op 't eind van de rit ... komen we gelijk uit!" verheldert ze smalend. "Wie is hier de gek, hmm?" fonkelen haar ogen. Vervolgens dook deze zottin het bos in.

née-hiver-née

Ze hadden ons gewaarschuwd, de weermannen. We krijgen waar voor ons geld: huizen verdwijnen achter een dwarrelgordijn, velden tooien wit, banen slibben dicht, ... De Waalse sneeuw is zó fysiek aanwezig dat de wereld zich verengd tot enkele meters rond mezelf. Daarbuiten? Onbestaand. Wat overblijft is een verstild cocon met een handvol buren die zich snel naar binnen reppen, wat brandhout onder de arm. Geen wereldse afleiding in dit winters landschap. Je moet het doen met wat je zelf te bieden hebt. Ik word terug geworpen op mezelf, dat "zelf" waar ik al weken in graaf, met louter een put als gevolg, gapend diep en duister en met tegelijkertijd zoveel en zoweinig richtingen dat ik er mijn weg verlies. Ik graaf mezelf de diepte in. Hier in mijn winters biotoop blijf ik graven maar wordt de put als bij wonder een weg. Mijn weg. Alsof ik de beslotenheid van dit barre klimaat nodig heb om richting te vinden. Herboren te worden, door een vlokje dat mijn put in dwarrelt en de kiem voedt die er al jaren wacht, om te groeien naar de zon, en te bloeien in de lente.

Ondertussen warmt de gedachte mijn binnenste, en de kachel mijn huid.

blik vanuit mijn winters cocon

zuchtlucht

Het firmament is vandaag opnieuw zo zwaar bepakt, dat ik de lucht bijna hoor zuchten. Geruisloos kreunend onder haar eigen gewicht. Alsof de sterrenhemel een hoepeljurk van wolken draagt en maar met moeite boven het natte land voortschrijdt. Naar het Oosten, waar morgen de zon verschijnt en hopelijk ook een luchtiger tenue.

grayday

"Grijs in de lucht, grijs in de brievenbus!" Ofte hoe de leverancier van mijn gevel in spee mijn dag kleurt met de vraag "En welke tint had u precies in gedachten?"

Happy thoughts of my bright new home