sommelier du bois

Terwijl de vogels hun adem inhouden, de stilte zwaar tussen de bomen hangt en de grijze lucht dreigt, gaat de sommelier van dienst onverstoord verder: er moet en zal geproefd worden !

Louis in z'n (bos)nopjes

geweldig

Ik lig wat te suffen onder m'n kleurrijk dekentje en bedenk in wat 'n geweldige tijd we leven. Geweldig in de geweldloze zin, bedoel ik dan. Neem nu het samenstellen van kerst- & nieuwjaars-menu's. Terwijl mijn moeder zou opteren voor de gekende traditioneel Belgische keuken, is het voor mijn generatie een heerlijke uitdaging. De ene gast is veggie, een andere lust geen rauwe tomaten, een derde eet enkel hallal, een nichtje haalt haar neus op voor champignons, een ouwe bekende eet geen gluten maar wél witvlees... Mijn moeder zou dat "gedoe" vinden en opperen dat ge "eet wat de pot kookt". Dat mag ze, uiteraard. Ik vind dat gedoe daarentegen heerlijk: uit je kot gelokt worden om moeite te doen voor de ander, eens een andere keuken verkennen, ontdekken, proberen. Gretig in figuurlijke zin, om daarna het bord gretig leeg te lepelen. De liefde gaat door de maag. Misschien moeten we de leiders van de planeet eens samen op workshop koken sturen, om beurten, in elkanders land. Ik vermoed dat er in Poetin wel een culinaire matroesjka schuilt, als je'm de kans geeft.

out of the brown

Zondag. De stapel rekeningen betalen. Mijn online-spaarvarken oogt magertjes, zeker met de bouwplannen in het verschiet. Eerder dan financieel gepieker de kans te geven, log ik uit, klap de laptop dicht, trek mijn stappers aan en halen we 'n frisse neus in het bos. We ploegen door de bodem. De neerslag van de afgelopen week heeft er 'n soepje van gemaakt. De dreef die meestal deel uitmaakt van ons parcours ontwijken we. Te drassig. En hoewel we hier al drie jaren overwinteren, ontdekken we plots een nieuw opwellend beekje. Out of the blue, of beter, out of the brown.
Het is beter de platgetreden paden te verlaten, zo nu en dan. da's verrassend verfrissend.

winterslaap

Robertskruid - Herbe à Robert

Deze ochtend ontwaakt de lente in mijn tuintje. De pepermunt, reukerwtjes, maagdenpalm en zelfs het frêle robertskruid verbloemen de waarheid niet langer: de winter slaapt. Vast. Als ik de Waalse weerman op de radio mag geloven, komt daar niet meteen verandering in. Ik vind dat geweldig. Dit maal kunnen we het nieuwe jaar met wijd open armen ontvangen, in plaats van in mekaar gedoken, verkleumd door de kou. Misschien kunnen we woorden als sneeuw, ijzel, noordenwind en snowboots schrappen uit de dikke Van Dale? Pannenkoeken niet uiteraard: winterslaap of niet, sommige tradities dommelen nooit in.

kerstroos

kakmis

"Cloaca nr.5"  W.Delvoye

Ok, de eerste indigestie -Kerstmis!- heb ik overleefd. Het veel te lange tafelen, de schuine moppen en de donkerrechtse prietpraat... het zijn ingrediënten die jaarlijks steevast wederkeren op het menu. Vrede zij met u. Ahum.
De dag nadien dringt zich een zuiveringskuur op. De Waalse boslucht roept. Onderweg hou ik even halt in BPS22, want "Kunst zal me redden!"
Echter, het museum in hartje Charleroi redt me niet: het houdt een spiegel voor. De tentoonstelling "Les mondes inversés" pookt pijnlijk in mijn ziel, gevangen in een acute bui van neerslachtigheid. Maar ik kom er ook ouwe bekenden tegen: de kakmachine. Waar is de tijd?! Het is en blijft gemakkelijk scoren, maar desalnietemin werkt het wel. Een long-time-no-see-smile verschijnt op mijn gezicht. De zwaarte is snel verteerd. We kunnen weer verder, verlost van jingle-bells-diarree.

on hold

Het overkomt me elk najaar: ik werk teveel, mijn weerstand vermindert en ik word ziek. Ditmaal zijn mijn ogen chinees vrijwilliger in dit jaarlijks ritueel. Onder invloed van de helende zalfjes wordt alles troebel. De omstandigheden dwingen me tot stilstaan. Letterlijk, want van zodra ik me doorheen het huis beweeg, loop ik overal tegenaan. Ik grijp naast dingen, zet de koffiepot naast het aanrecht neer. Mijn leven staat even on hold.
Om de tijd te doden, ga ik wat op mijn terrasje zitten staren, gehuld in een dik donzen slaapzak. Camera in de aanslag, maar het hele dorp lijkt een ooginfectie te hebben: er is niets te zien. Alles wacht verstild: het tuinhekje met z'n koudstalen zonnestralen, de lege serre naast de verlaten schuifaf, de wasdraad die louter druppels droogt... Op grauwe dagen als deze kleuren fijne herinneringen frisgroen, de tint van zomerse kruinen, vers gemaaid gras, mojito's op het terras. De winter is nog niet ingezet, maar ik verlang nu al naar de lente. En naar gezonde ogen, helderziend, naar wat komen gaat. Kan iemand dat voor me onder de kerstboom leggen, alsjeblief ?

zombiebos

Het gebeurt me eigenlijk nooit. Dat ik bang word wanneer ik 's ochtends in de spiegel kijk. Vanmorgen was dat toch enigszins anders: mijn oog zit potdicht, en wanneer ik het met lauw water open dep, komt er een monstrueuze oogbol tevoorschijn. Waar is mijn gaaf exemplaar gebleven? Mijn huisarts vertelt me dat er een welig tierende bacterie onder mijn leden is gekropen en er een wild orgie houdt. Een besmettelijke versie nog wel, die voelt alsof de creaturen een bbq'tje houden op die kleine blauwe planeet in mijn schedel. Ik beslis mijn medemens te sparen van al dat leuks en isoleer mezelf in Gonrieux. Aan de kachel, met een pannenkoek en een chocomelk. En knoflook, want wie weet wat trek ik vannacht aan, daar, vanuit 't bos.

blairwitch

Wie nog figuranten zoekt voor de volgende blairwitch-movie ... één adres : Mortsel-city !!!

blik van 'n ontstoken oog

hotdog

Vandaag gespot in de bossen van Gonrieux : de hotdog !

smooth mandamood

Vandaag ga ik een engagement aan : ik ga een handtekening zetten onder een 25-jarige verbintenis. Dat is vreemd, als ik erover nadenk. Want kennen doe ik die partner niet, laat staan minnen. Dat ik daar wat zenuwachtig van word, van dat soort relaties. En dat het houden van mijn woord valt of staat bij gezond blijven. Want als ik ziek word, komt er geen poen binnen. En daar draait het om bij mijn nieuwe huisgenoot. Banken zijn onverbiddelijk wat dat betreft. De echtscheiding ligt al van bij 't begin op de loer in de duizenden kleine lettertjes waaronder ik mijn kriebel dien te placeren.
Vandaag ga ik een engagement aan en dat begint met een berg mandarijntjes. Want we gààn gezond blijven. En genieten van die zotte bouwplannen met die lening en dat stulpje dat er binnen een jaartje staat. Powerfood als warme geruststelling, in tijden die gehypothekeerd worden door koele minnaars.