zin

Tussen twee buitjes in en twintig smeekbeden van mijn viervoeter verder, begeven we ons in het bos. Opnieuw blijkt het vandaag geen dag voor een lange wandeling te zijn: de aanhoudende neerslag heeft de wandelpaden omgevormd tot modderstromen. Het riviertje is op verkenning, ver buiten z'n oevers. Bomen voelen nattigheid.

Starend naar al dat wilds, herinner ik me een uitspraak van eerder deze week. "Over de zin van het leven? Mijn leven?" mijmert ik-weet-niet-meer-wie. "Het is als een enorme rivier, het leven. Het stroomt en doet maar en je lijkt zo nietig in het bijzijn van zoveel kracht. Maar toen besliste ik om één steen in de rivier te leggen. En wist: door het verleggen van die steen, heb ik het verloop van het water veranderd. Nooit zal het nog stromen zoals voorheen. Ik maakte het verschil."
Terwijl de gedachte nazindert, kijk ik rond en zie machtige rotsformaties, kleine keitjes en alle steenformaten er tussenin.
De zin van het leven ligt hier, voor 't rapen, aan mijn voeten.