Na weken van hardnekkig verzet hebben we de stekker uitgetrokken. De pijnlijke waarheid die niet langer te omzeilen valt... Dat. Het. Gedaan. Is. Relaties mogen sprankelend fris beginnen, eindigen doen ze net andersom. Slopend, in het donkerste zwart.
Moe van al dat vechten, slapen we uit. De kwispelende hond duwt me het bed uit, maar bedenkt zich al gauw: zijn roep om een lange wandeling verstilt bij het vaststellen dat het alweer sneeuwt. Een klimatologische vertoning van wat in ons zit: een ijskoud landschap.
Een klein ommetje later zoekt Louis snel weer dromenland op. Voor de kachel. Want daar worden onze zieltjes verwarmd. In dromen. Nu nog toegedekt in winterslaap en amper te traceren. Maar hoe klein de genster hoop ook is, bij de dooi zal ze op de afgebrande vlakte heropflakkeren dat 't geen naam heeft. Of toch. Dat heet dan Nieuwjaar.