Op de donkerste dag van 't jaar stel ik vast dat ik niet alleen ben in mijn struggle-for-life. Vrienden lopen op de rand van 'n burnout en met het bakkes tegen muren, relaties lopen uiteen, anderen lopen naast elkaar maar vinden niet de mogelijkheid elkaar te vinden. Als eind twintiger waan je alles mogelijk en ga je ervoor. Als eind dertiger waan je alles breekbaar en ga je erdoor. Hoe dikwijls gaat het niet over de banaliteit van "moeten hebben"?
Op weg naar huis hou ik even halt bij Panamarenko. Hij waant alles mogelijk en verder gaat dat niet. "Engineered to go to sea," vat het samen. De overtuiging drijft boven al, waardoor het werkelijke ter zee varen er niet langer toe doet. Waarom zich nog zorgen maken over materie als men zich voldoende gevoed voelt door de kracht van het gedacht ?
