hint

De afgelopen weken en maanden werd ik heen en weer geslingerd: dromen die 'n half jaar geleden evident waren, liggen aan diggelen. En tegelijkertijd biedt zich een zee van nieuwe mogelijkheden aan. De veelheid opties maakt het kiezen zo moeilijk. Welke boot neem ik? De uitkoop van het gemeenschappelijk bouwproject, wil ik dat wel? Of wil ik misschien permanent in Wallonië wonen? Kan ik die (mentale) afstand met Vlaanderen dan wel aan? ... ? Totdat ik vandaag een hint krijg uit Vlaamse hoek: mijn nieuwe bouwvergunning voor het postzegeltje grond in Sint-Katelijne-Waver. Met woorden als "meerwaarde voor de beleving van het woongebeuren" en "duidelijke meerwaarde voor de omgeving" staat mijn architectenhart meteen in lichterlaaie, als lees ik "Hey, topplan meissie : go for it". Meer heb ik niet nodig om te weten waarheen ik wil. Forward !

wishes

exit

Het aanrecht heeft veel weg van een slagveld en dat is goed. Hier worden geen oorlogen gestreden, enkel snode plannen gebakken. Met taart als dessert en koekjes bij de koffie. Want het nieuwe jaar wordt er eentje om van te snoepen. Dus bakken we ze bruin. Met liefde. En vooral veel goesting!

100gr havermout + 400gr zelfrijzende bloem + 225gr bruine suiker + 125gr witte suiker + snuif kaneel + 1 ei + 225gr boter

stoppelbaard

... een stoppelbaard als herinnering van een oogstseizoen ...
(plots zin in popcorn)

dearhunter

Mocht men ooit nieuwe hondenrassen aanwerven, Louis zou op de eerste rij staan. Onder de noemer Dearhunter: gevreesd door hert noch eekhoorn, doch als wannabe-alfaman een vaag spoor of ingebeeld geritsel achterna gaande. Om ietwat later droopy-gewijs en hoofdschuddend "nope, 't is weer noppes geworden" terug te hollen naar af. Of erger: tijdens het rennen vergeten wat het doel ook alweer was. Nee, een jager zit er niet in: als 't van Louis afhangt, blijven we eeuwig veggie.

black on white

dagvandonnozelkinders

Amper één dag ingesneeuwd en de algemene gekheid komt bovendrijven : de hond maakt dolle bokkensprongen in de sneeuw en holt imaginaire yeti's achterna; de auto's draaien door in de straat; ik word euforisch bij het zien van mijn allereerste ijspegels ooit. Terwijl ik schrijf aan de lastenboeken voor project X, flitst Jack Nicholson uit The Shining over de achterzijde van mijn netvlies: gek door een teveel aan sneeuw en een tekort aan mensen. Gelukkig gaat 't binnen een weekje alweer dooien.

isolation hivernal

Gisteren spreidde de wereld zich nog wijds voor ons uit, vandaag raken we geïsoleerd. De horizon kruipt enkele kilometers dichterbij, het zicht gaat tot waar het winters gedwarrel het toelaat. Snel nog even hamsteren en dan de auto veilig aan de kant gezet. Met stapels gesprokkeld hout en met de voorraadkasten gevuld, mag de hemel zich legen. Wij gaan nergens heen. Vandaag althans.

freedom

"Esterel Freedom," what's in a name ?!

Zolang de wolken hun sneeuwdeken vasthouden, zie ik mijn kans om Esterel een ferme poetsbeurt te geven, zodat ze 2015 met glans in kan rollen. Na emmers sop en 'n silicone-shot* is ze zover. (*neen, ze heeft geen nep-boobs van doen, haar rondingen zijn prima; mijn kuisend oog detecteerde louter een kleine lek.)
Mijn nieuwe thuis staat blinkend te popelen aan de vooravond van een onbezonnen trip.

Ik ga op reis en ik neem mee? Mijn hond.

Ik ga op reis en ik neem mee? Mijn hond en een pot koffie. In 2015 wordt er niet ingedommeld.

Ik ga op reis en ik neem mee? Mijn hond, een pot koffie en een valies. Een lege welteverstaan. Om te vullen met al het fijns dat ik onderweg tegenkom.

Ik ga op reis en ik neem mee? Mijn hond, een pot koffie, een valies en de landkaart van onbegane paden...
See you on my road of happiness !

in de fik

Ochtendlicht in Gonrieux (ofte kerstbomen in de fik aan de horizon)

engineered to go

Panamarenko Universum in het M HKA 

Op de donkerste dag van 't jaar stel ik vast dat ik niet alleen ben in mijn struggle-for-life. Vrienden lopen op de rand van 'n burnout en met het bakkes tegen muren, relaties lopen uiteen, anderen lopen naast elkaar maar vinden niet de mogelijkheid elkaar te vinden. Als eind twintiger waan je alles mogelijk en ga je ervoor. Als eind dertiger waan je alles breekbaar en ga je erdoor. Hoe dikwijls gaat het niet over de banaliteit van "moeten hebben"?
Op weg naar huis hou ik even halt bij Panamarenko. Hij waant alles mogelijk en verder gaat dat niet. "Engineered to go to sea," vat het samen. De overtuiging drijft boven al, waardoor het werkelijke ter zee varen er niet langer toe doet. Waarom zich nog zorgen maken over materie als men zich voldoende gevoed voelt door de kracht van het gedacht ?

RO2

Inburgeringscursus voor gevorderden, hoofdstuk "camouflage de la chasse".

winterse kost

... zo simpel, zo goe ...

gebakken peertjes (gekruid met oregano & peper)

gorgonzola

vinaigrette van balsamico, notenolie, peper & zout

en de laatste rucola uit de moestuin

(gered van de vorst)

... er zijn erger dingen denkbaar ...

zin

Tussen twee buitjes in en twintig smeekbeden van mijn viervoeter verder, begeven we ons in het bos. Opnieuw blijkt het vandaag geen dag voor een lange wandeling te zijn: de aanhoudende neerslag heeft de wandelpaden omgevormd tot modderstromen. Het riviertje is op verkenning, ver buiten z'n oevers. Bomen voelen nattigheid.

Starend naar al dat wilds, herinner ik me een uitspraak van eerder deze week. "Over de zin van het leven? Mijn leven?" mijmert ik-weet-niet-meer-wie. "Het is als een enorme rivier, het leven. Het stroomt en doet maar en je lijkt zo nietig in het bijzijn van zoveel kracht. Maar toen besliste ik om één steen in de rivier te leggen. En wist: door het verleggen van die steen, heb ik het verloop van het water veranderd. Nooit zal het nog stromen zoals voorheen. Ik maakte het verschil."
Terwijl de gedachte nazindert, kijk ik rond en zie machtige rotsformaties, kleine keitjes en alle steenformaten er tussenin.
De zin van het leven ligt hier, voor 't rapen, aan mijn voeten.

moose moss

nieuwjaar

Na weken van hardnekkig verzet hebben we de stekker uitgetrokken. De pijnlijke waarheid die niet langer te omzeilen valt... Dat. Het. Gedaan. Is. Relaties mogen sprankelend fris beginnen, eindigen doen ze net andersom. Slopend, in het donkerste zwart.

Moe van al dat vechten, slapen we uit. De kwispelende hond duwt me het bed uit, maar bedenkt zich al gauw: zijn roep om een lange wandeling verstilt bij het vaststellen dat het alweer sneeuwt. Een klimatologische vertoning van wat in ons zit: een ijskoud landschap.

Een klein ommetje later zoekt Louis snel weer dromenland op. Voor de kachel. Want daar worden onze zieltjes verwarmd. In dromen. Nu nog toegedekt in winterslaap en amper te traceren. Maar hoe klein de genster hoop ook is, bij de dooi zal ze op de afgebrande vlakte heropflakkeren dat 't geen naam heeft. Of toch. Dat heet dan Nieuwjaar.

on the road

rgb

... en toen verdween alle kleur uit 't landschap ...