Louis en ik hebben er ondertussen een ritueel van gemaakt : bij aankomst in Gonrieux checken we het bos. Of we willen of niet, het bos Moet. Gecheckt. Worden. Dus droppen we snel onze spullen op kantoor en rijden we verder door. Naar de grens. Naar no-mans-land.
En alsof dat bos het weet, tooit ze zich elke keer genuanceerd anders. Als subtiele verrassing, "tadàààà", en heet ons vervolgens weelderig welkom. Een groene omhelsing. Groen, totdat je écht kijkt. De pixels ziet. Merkt dat alle kleuren tesamen niet zwart zijn. Maar hoopvol groen. Misschien een goed wisjedatje voor het politieke zootje in bxl...
