Het was een lastige week. De zoveelste. Een conflict met een werkcollega waarin ik geen tijd wil stoppen (maar toch moet), een voorjury op school waarin ik meer tijd wil stoppen (maar niet kan, en dan maar kies voor de "optie" nachtjes-doordoen). Ik ben geen zestien meer, zoveel is duidelijk. Met lood in de benen en in het hoofd prijs ik me gelukkig dat het vrijdag is. En ik naar mijn bureautje kan, daar op de heuvel. Een veldje kitch heet me welkom. In november had ik ze onder de leisteen begraven, met de hoop dat er toch minstens ééntje zombiegewijs zou opstaan uit deze dode grond. En zie : ze hebben doorgezet, vanuit het donker, hunkerend naar de zon.
