macromicro

Vorige week hadden we'm gespot: de rots die we moesten en zouden beklimmen. Uittorenend tussen de beuken lokt ie als rood op een stier. Wat is dat toch met de veroveringsdrang van het menselijk dier? Ook wij ontsnappen er niet aan. Om maar te zwijgen van de hond, die de tocht vlotjes vier keer over-en-weer doet en daarbij de weg der steile flanken verkiest boven de gekende paadjes. De streber.
En drukke week en 'n calorierijk ontbijt verder beginnen we eraan. De koude wind zeurt aan mijn oren, maar niks kan me deren. Ik moet en zal 'm trotseren! Voet voor voet ploegend over half vergane wegen, is mijn aandacht gericht op de verraderlijke ondergrond. Het bos blijkt groener dan ooit: mossen bij de vleet, elk in hun eigen tint. De ene soort met piekjeshaar, de andere met pistache-toeters en fluo-oranje accenten, een derde doet denken aan verdwaald zeekraal, ... Als zachte beenwarmers omhullen ze de stammen van menig boom. Ze zullen geen kou lijden.
Wij drieën doen dat evenmin, zeker wanneer we een tijdje later 't hoogste punt bereiken (350m). Mijn blik verplaatst zich van de grond en haar details, naar de weidse wereld. Hoger dan dit kunnen we niet geraken. Kijkend over kruinen, turend in de verte valt alles in zijn plooi. Terwijl ver beneden een fris riviertje tekeer gaat, stroomt hier de zuivere lucht naar binnen. Deze plek heeft niks en is vol tegelijk. Ik kan maar één ding concluderen : eekhoorns zijn "lucky bastards"!

boskarrekol

Gevonden naast de dennenappels : de boskarrekol. Al zat z'n inwoner in een modderbadje (of in Benidorm) op 't moment van de vondst.

am see

Now you see me

 now you don't !

the water has gone bananas

... the water has gone bananas and so has my dog ...

plonske doen in putteke winter

bosje avondzon

boom

rothko-ochtend

ochtendlicht in Gonrieux

spekkenroos

Dat we in een klein paradijsje vertoeven, dat wordt elke dag in de verf gezet. Zeker in Gonrieux.
Op dag twee zonder zoetigheden, word ik getrakteerd op een ochtend getooid in alle varianten van spekkenroos. Terwijl de kerktoren het onderspit delft in de mist -where it belongs: down under!- kijk ik vanop m'n terrasje over de bovenkant van de wolken. Alsof een enorme suikerspin zich voor me uitrolt. En verder niks. Enkel de wieken van de molens zwaaien me "goeiemorgen" tegemoet... It can't get any better than this.

to eat or not to eat

In de zoektocht naar meer energie, besluit ik nog eens een aantal weken "suikerloos" door te brengen. Afkicken van feelgoodfood, ontgiften en vooral veel etiketten lezen. Want draai of keer 't hoe je wil, (riet)suiker, fructose, glucose, dextrose, aspartaam, ... fabrikanten draaien het in de pestosaus, het varkensgehakt, de bouillonblokjes, het brood uit de supermarkt, de zongedroogde paprika's in glazen bokalen, de mosterdvinaigrette, zowat alle charcuterie en prefab-maaltijden. En ze maken je compleet krankjorum. Zo meldt een veelheid aan websites in koor dat ik me na enkele dagen van onthouding mag verwachten aan hoofdpijn, stijve spieren, krampen, misselijkheid, duizeligheid, stemmingswisselingen, rusteloosheid, slapeloosheid, vermoeidheid, zweten, trillerigheid, versterkte emoties, beslagen tong en slechte adem. Klinkt als griep, pms en een kater-van-jewelste in één. Misschien toch maar mijn wederhelft even verwittigen. Ondertussen zijn de waanbeelden begonnen: zo vind ik in het bos karamel-champignons, om van te snoepen. Koffie'tje erbij en je hoort me niet meer. Tot de volgende sugar-rush.

ossature avant la lettre

Houtskeletbouw in Brûly-de-Pesche

bosjunk

De laatste dag van de eerste weken in de Walen. Het klimaat huilt me uit. Regen doucht de heuvels. Ook de hond lijkt 't einde van veertien dagen pret te bespeuren: als 't ware met een velcro-pels plakt hij aan mijn lijf. Ik geef toe en besluit met mijn harig zwarte schaduw l'Eau Noire nog even gedag te zeggen. Tussen twee buien door duiken we de bossen in en dalen we af. Het stroomt er, en hoe! De kolkende massa vreet aan de oevers, hongerig naar breder beddingen. Zelfs Louis vindt 't te heftig voor zijn traditionele pootjebaden-dompelbad. De elementen nemen de overhand, prettig gestoord, niets ontziend, puur. Ik kan niet wachten tot 't opnieuw weekend is. Een verslaving is in de maak. Architect aka Bosjunk, 't is eens wat anders.

donkre bossen

Na een heerlijke overgang van oud naar nieuw besluit 't gezelschap een frisse neus te halen in de bossen achter de hoek. Na een fikse klim door een mix van berken en beuken belanden we in 't donk're bos. En daarmee ook in een andere akoestiek. Terwijl "de elementen" vrij spel hebben in 't loofwoud, lijkt alles stil te vallen in het sparrenbos. Tesamen met het licht wordt alle geluid gedempt. Op het hoogpolig tapijtje van mos veranderen de bergschoenen in kousenvoeten. Dit is te zacht om waar te zijn. Je ooghoeken blijven alert, voor't geval er elfen of orks zouden opduiken. En hoewel mijn trouwe viervoeter 't enige zwarte monster blijkt te zijn in deze duistere oorden, vermaken we ons met de kracht der verbeelding. Laat dit de stilte zijn als voorbode van veel creatieve storm. Laat 2014 maar komen, hoezee !