De laatste werkdag bij de gevestigde waarde. Ik blijf een gevoelige twijfelaar, tot op het laatste moment: overtuigd van mijn beslissing om nieuwe/gekende horizonten op te zoeken, blijft mijn "will to please" morrelen aan mijn zelfzekerheid. Omdat ik niemand van mijn bijna-ex-collega's wil teleurstellen. Omdat ik geen lijken in kasten wil achterlaten. Het eeuwig christelijke "goed willen zijn voor de ander" dat over de schouder loert.
De laatste werfvergadering vandaag. Ergens tussen Tongeren en Luik. Vaag herinner ik me dat daar sinds kort het winnend kerkje "reading between the lines" van architecten Gijs & Van Vaerenbergh staat te prijken in het veld. Ik kan mezelf wel een pak rammel geven: week na week zoek ik er de werfvergadering op, maar dan ook even stoppen bij dat hedendaags stukje erfgoed? Ho maar! Ik blijk mezelf maar weer eens voorbij gelopen te zijn.
Omdat 't mijn laatste werkdag is, besluit ik na de besprekingen naar Borgloon te rijden en het dorp niet te verlaten vooraleer ik het bouwsel heb gevonden. Mijn eerste contact met "the place to be" valt tegen: een knullig bordje toont me de weg. Ik mompel een binnensmondse SacreNonDeDieu. Mijn tweede glimp maakt alles echter goed. Duidelijk afgetekend tegen de horizon maar ook vluchtig alsof het een zwerm fruitvliegjes betreft, staat ze daar: het doel van mijn zoeken. Mijn inhoudelijke clic met de kerk en zijn rituelen is ruim 20 jaar geleden een stille dood gestorven. Maar daar, tussen de bloesems, overvalt me een sacraal moment. Het icoon communiceert. Met mij, met zijn omgeving, maar ook -en niet in het minst- met de oude kerk in de verte. Een respectabele middenvinger naar gevestigde waarden. Ik ben wederom verliefd. Op zoveel schoons. Op de gelaagdheid, de inhoud, de warmte, de materie, ... en het tegelijkertijd ontbreken van dat alles. Ik zou er zowaar weer gelovig van worden. Dat alles goed komt. In de armen van de kunst.
