Vrezend dat het aanvragen van een huisnummer in Wallonië een nachtmerrie zou worden zoals we die kennen van pakweg de dienstverlening van Belgacom, Electrabel of erger nog De Fiscus, neem ik met een klein hartje de gsm ter hand en bel naar de gemeente Couvin. Dat het huis er nu staat en zo goed als wind&waterdicht is en dus deze zomer af zal zijn. Dat dat laatste "met een korrel zout te nemen is" krijg ik niet vertaald in mijn Google-translator dus laat ik die wetenschap achterwege. In mijn hakkelend frans word ik driemaal doorverbonden en vrees dat de vrees gegrond is. Totdat ik de juiste dame op de juiste plek aan de lijn krijg. Een pittig lentezonnetje breekt het wolkendek en warmt mijn kippenvel. "Pas de problème, madame." Ze zou later deze dag even terplekke passeren en me vervolgens terugbellen. Een ongelovige "ja ja dat zal wel" flitst door mijn gedachten en ik schrijf alvast een kattebelletje in mijn agenda dat ik morgen opnieuw naar Couvin zal moeten bellen. Maar goed weer houdt aan. Twee uurtjes later weet de vrolijke stem me te vertellen dat ze de werf heeft bezocht en dat "4" het huisnummer van mijn kersvers architectenbureautje wordt. En neen, ik hoef daar verder geen formulieren voor in te vullen, bevestigt ze me. Point final.
Ik kom thuis en bekijk de voordeur. Ik zie ze, met 8-jaar-krassen-van-de-sleutelbos. Met de omgekeerde frietzak-A. En de deurbol waarop buurjongetjes maar wat graag de wetten der gravitatie uittesten. Binnenkort zal ik de deur van Merksem achter me dichttrekken, ze ruilen voor een meranti exemplaar 180km verderop. Ik word wat week. Totdat ik Louis aan de andere kant hoor piepen en kwispelen, me welkom heet. En ik vermoed dat ie dat 180km verderop ook zal doen. Want het bos ligt er achter de hoek. Meer hoeft een voordeur niet te zijn. Altijd op een kier, naar 't plezier. Op nummer vier.
