linzenhoop

Tijdens mijn laatste ritje Schaarbeek-AntwerpenCentraal tuur ik door het raam, merk de esthetiek en het lijnenspel op van een paal die de bovenleiding van 't spoor hoog houdt. Afscheid zweemt door mijn hoofd. 'n Metafysische bui hangt in de lucht.

"Ey, oewaar chaat chij naartoe? Iek moet naar Filvoorde." "Filvoorde!? Dees trein chaat naar AaantwaarpCentrâl, chast!", kwebbelen twee moslimpubers als was het voor de hele wagon.

Weg bui en terug met de voeten op de grond. Ik moet spontaan aan humus denken. En aan de linzen die ik 24u geleden te weken heb gelegd. En hoe 't me nooit eerder gelukt is daar iets lekkers mee te prepareren. Ik besluit om de kerk/moskee in het midden te houden, en combineer uiteindelijk het arabische met het belgische :

Laat de (gedroogde) linzen 24u weken en spoel schoon. Vervolgens aardappelen en linzen (1/3+2/3) gaarkoken in bouillon. Afgieten en kruiden met komijn en vergemalen zwarte peper. Afwerken door er feta (op kruidenolie) doorheen te mengen. Dàt en een rolletje chipolata, meer moet dat niet zijn, chast !

oerhut upgrade

Oerhut-upgrade, nu mét metalen dak !

oerhut

Terwijl ik zwoeg op 't vergelijken van prijzen, het uitdokteren van elektricteitsplannen, zonneboilers ontdoe van hun geheimen en mijn hoofd breek op ventilatiesysteem C of D, bedenk ik dat ik misschien even een break moet nemen. Ik blader door mijn foto-archief en mijmer weg bij 't zien van de noorse hut, die amper anderhalve maand geleden opdook langs de weg. Weg met gepieker, weg met gezwoeg. Dingen zijn simpel, als je ze stript van "contemporary crap".

in de put

Mijn eerste werfbezoek. Mijn eerste meerprijs. Want onkosten zijn 't enige wat groeit op mijn grond. Of beter, mijn rotstuin. Geen grijntje grond, enkel leisteen. En puin, historisch puin. Van buren die decennia lang aan vervuiling deden. Als hobby. Als buurtwerk. Als marginaal bedankje voor hun langdurige werkloosheidspoen. Als MERDE!, je ne sais quoi. Tot ik in de verte een kapelletje opmerk. En een windmolen. Want alles gaat voor de wind, in't zuiden. Een bevestigende knik van twee knuiters. Met een monkellachje. De zon schijnt, dus vloeien er geen tranen. Ik bid om een zachte winter. In België, niet in Benidorm, en bol weer naar huis.

mijn put

mijn rotstuin

mijn berg brol

een kapelletje in de verte

een sacraal moment

twee knuiters met een monkellachje

sustainable fire

* sprokkel * vonk * vuur duurt *

 

poteter

Een grauwe arbeidershut. Een olielamp aan het plafond. Op een hoek van de tafel wordt koffie ingeschonken. Een karikaturaal gezelschap: knokige vingers aan te grote handen, ruwe gezichten met laag voorhoofd, knobbelige neuzen, dikke lippen, flaporen, geprononceerde jukbeenderen en zware wenkbrauwen.

Hoewel dit tafereel 125 jaar oud is, blijft het tijdloos. Want wat anders doen we dagelijks dan ploeteren in onze agenda’s, graven in ons kunnen, spitten in de grenzen van het menselijke en ploegen op de akker waar onkruid welig tiert ?

Ruim een eeuw en nog wat verder blijk ik nog steeds een aardappeleter te zijn. Alle pedicures ten spijt, we zijn Van Gogh ten voeten uit.

Volgens de schilder zelf betrof het hier eenvoudige mensen die leven in harmonie met de natuur. Hij wilde een realistisch boerenschilderij maken, zonder de werkelijkheid te idealiseren of zoetsappig te maken. Hij wilde benadrukken dat deze mensen met de handen die ze in de schotel steken, zelf de aarde hebben omgespit en dat zij aldoende hun eten eerlijk hebben verdiend...

Ik ga maar eens om frietjes, denk ik.

suicidal sheep

variation on "suicidal bunnies"

brannstasjon

Iets doet me vermoeden dat vrees voor bosbranden ongegrond is...

Noorse brandweerkazerne

it takes two

noorstalgie

Als er iets is waar ik geen held in ben, dan wel reisverhalen vertellen. Of beter, vertellen over je vakantie met zulk enthousiasme dat je luisteraars stande pede een ticketje boeken richting oord van verhaal.

Niet dat vakanties mij niet enthousiasmeren. In tegendeel, ze doen alles wat ze moeten doen: batterijen opladen, jezelf hervinden, ... en vooral lange tijd nazinderen. Maar dat overbrengen na de typische "en oe wast?" Moeilijk. Omdat de dingen die de moeite zijn, zelden overeenstemmen met wat je in de globetrotter vindt. Voor de thuisblijver klinken mijn twee weken in 't hoge noorden allicht banaal en alledaags.

Misschien kan ik alleen maar aanraden om te gààn. En stukjes terug mee te nemen naar huis. Geen lokale must-haves of toeristische prullaria. Maar 't banale alledaagse van ginder ver. Zo wordt 't alle dagen vakantie in je keuken. Een ClubMed van de bovenste plank.

zoets op een regenachtige dag

alle dagen natte schoenen, van 't frisbeeën in de "voortuin"

iemand die uitdrukt - in lengte! - hoe kwaad ie is

het onderwerp van kwaadheid

home sweet home

otom

Het regent. Het staakt. Het is een hondenweer, in de lucht en in het verkeer. "Goeiemorgen Rob," zegt de baas tegen ons twee. Ik ga weer op in 't luchtledige. Ik besta niet. Voor hem. De kleuter in zijn speeltuin.

Wat fijn dat de wasco's de muur rozerood hebben gekleurd. En ook al wenen de bladeren, ik word vrolijk in de herfst. 't Seizoen waar achterblijft wat zijn beste tijd heeft gehad. Getij van hoop en verfrissing. Eindelijk weer zuurstof.

Automn in Schaarbeek