 |
| De hond snapt er niks van, heeft pleinvrees, al waait dat wel over (bij de geur van gegrilde saté's). |
Een terraske doen om een terraske te kunnen doen. Zo begon ik gisteren met het aanleggen van zo'n stenen vlakte. Wat moest ik anders met die palletten stenen die ik recupereerde tijdens de verbouwingen? Een recuperatie van tijd ook. Want terwijl de bakstenen stuk voor stuk door mijn handen gaan, zie ik kleine historiekjes passeren. Het ingebakken roet van de oude schoorsteenmantel. Of de afdruk van kindervingertjes, handjes die tachtig jaar geleden de klei in vormpjes drukten en vervolgens naar de oven zeulden. Of de massa slakken die winterslaapdronken huishouden in de voegen. Of een vergeten plug. En mortel met paardenhaar. Alsof een terras aanleggen een reis doorheen flarden geschiedenis is, momentopnames waarmee je zelf een verhaal kan breien. Een trui die zich rij voor rij voor je uitspreidt. En je warmpjes aan de voeten ligt, in die zonnige toekomst die zomer heet. Waar vorig jaar nog een mistroostige badkamer op instorten stond, groeit nu een plekje waar het heerlijk keuvelen wordt. Bij een bbq'tje. Een glaasje cabernet. En goed gezelschap.