 |
| Het toetje bij de koffie, morgenochtend te Mechelen |
Afscheid nemen, ik ben er geen held in. Nu de countdown quasi rond is en het einde in zicht, blijft het vreemd om het bedrijf de rug toe te keren. Alsof je het stukje hart&ziel dat je er gewillig in investeerde, achterlaat. Dat je niet je hele zelf mee hebt wanneer je de deur achter je dichttrekt. De collega's die je drie jaar lang vergezelden in je plan van layers, lijnen, punten, komma's, scheppen, scherpen, vloeken, schrappen en herscheppen... Soms wat moeizaam maar meestal plezant. "Tiens, heb ik alles wel mee?" Wetende dat de nieuwe bende idem dito is, maar toch: mixed emotions. Wat beter dan een marmercake om sympathie voor de werkvloer te verwoorden? Een beetje dit, een beetje dat, maar vooral: dank ES'ers!