"Ga maar eens goed wandelen met den hond," adviseerde een studiegezel me vanmiddag. En dus voerde m'n nemo'tje me huiswaarts, sprong de viervoeter uitgelaten de wagen in en trokken we richting bos. Afgelopen weekend verbaasde ik me erover dat er dit jaar zo weinig paddestoelen zijn. "Alsof ze onderdrukt worden door de lange warme nazomer," opperde ik in Bois de la Fagne. Maar niks is minder waar. Terwijl Louis alle bomen markeert als zijnde de zijne, merk ik een stronk overspoelt met een zee van frêle hoedjes op. Als kwalletjes wiegen ze in het woelige wind. Stevig verankerd tegen al dat klimatologisch geweld.
Het zien ervan stemt me tevree: kopje-onder als een fijne plek om te vertoeven, in afwachting van de seizoensverkoop. Want al slingert er zich een allegaartje tegen je aan, vroeg of laat gaat de storm weer liggen en wortelt de rust zich in je bast. Laat maar waaien. Tot dan zit ik in de kast.
