dikker en schooner

tikkeltje roze

"tikkeltje roze" uit De Familie Knots

Associatief denken, het overkwam me net bij het zien van de tuinmuur, waar tot voor kort nog de oude badkamer tegenaan leunde... "Een tikkeltje roze" flitst door mijn hoofd, verder dwalend naar Tante Til, en zo beland ik bij De familie Knots. Jeugdsentiment. En de zon breekt plots door het wolkendek.

leesvoer

ochtendgenot

Halverwege bouwverlof. Ruim een week zit ik gevangen in mijn zieke lijf : de trap op gaan lijkt een uitputtingsslag, mijn bed uitkomen onoverkomelijk, eten een noodzakelijk kwaad, voldoende water drinken idem dito, imodium de vaste waarde, zeteltje&boekjelezen het enige haalbare tijdsverdrijf. Met het uitlezen van een simpele thriller, ebt uiteindelijk ook de buikgriep weg.

En dan begint de langverwachte vakantie... In een kopje dat ik van mijn lief kreeg, dampt hete koffie. Een nieuwe lading boeken wacht op mijn gretig oog. De tuin is bewolkt maar de bloemen heten me zonnig welkom. De hond droomt aan mijn voeten. Het boke brie smaakt... Alsof dalen passeren je hoogtes doet waarderen, zelfs met de voeten op de grond, hier in de tuin.

dzjiezus

Twee maanden lang logeerde hij aan de achterdeur. Dzjiezus, de kruisspin. Met zijn acht poten bracht hij het totaal op twee huisdieren, ofte twaalfvoeters. Maar zo onverwacht als hij kwam opdagen, zo plots is ie weer verdwenen. Sinds enkele etmalen daagt hij niet meer op, blijven vliegjes onaangeroerd in zijn web hangen, jaagt hij niemand nog de stuipen op't lijf. En dus vermoed ik 't ergste : Dzjiezus is niet meer !

Dzjiezus, in betere tijden.

archibald

Is it a bird?
Is it a plane?
No, it's Archibald!

Architecten en aanverwanten, het zijn rare vogels. Zo kreeg ik van collega Pieter enkele maanden geleden een citroenplantje, een potje met tweebladige twijg die hij eigenhandig kweekte uit een simpele pit. Niks beter om de verzuring tegen te gaan! Na de adoptie van Archibald -zijn naam lag voor de hand- werd er heen en weer gemaild over zijn opvoeding, zijn maatschappelijke oriëntatie (dopen of niet?), zijn hulp in het huishouden en over zijn algemene gezondheid. Veel aandacht dus, met als gevolg dat ie het verbijsterend goed doet in mijn stadstuintje. "Heb je geen foto van 'm?" Bij deze Pieter, en nogmaals dank!

Ps : nu nog een rumplant, rietsuiker, een ijsberg, een goeie citroogst en het mojito-feest kan beginnen.

rustzacht

Afgelopen weekend. Na het bezoekje aan de bib en op opnieuw een dag van van hot naar her hollen, zie ik de open poort van het oude kerkhof. Als een uitnodigend gebaar. Meteen besef ik dat ik -sinds de zes jaren dat ik in Merksem woon- nooit eerder een voet zette in één van de grootste parken van dit Antwerpse district. Stop, fiets aan de kant, ga binnen. Al is religie niet mijn dada, toch overspoelt me een sacraal moment. In deze verzameling van stenen herinneringen lijken de kerkhofmuren de dagdaaglijkse scherpte buiten te houden. De drukte van het nu (doendoendoen!) wordt getemperd tot een verre ruis. Kalmte overheerst. Ik kuier wat rond, gedachten cirkelen doelloos rond en gaan vervolgens op in het niets. Ik dwaal af in memorie. Tot ik weer mentaal ontwaak en mezelf terugvind voor dit grafmomument. "Rust zacht" vertelt het onderschrift me. Is dit een wens voor de dode, of een boodschap voor wie achterblijft in de hectische ratrace? De antwoordloze vraag kringelt verder in mijn hoofd. Wanneer ik wat later mijn fiets terug opzoek, lijkt het alsof mijn tijdelijke zorgen hier in de stenen zijn gekropen. 't Tijdloze heelt voelbaar. Ik ga/kan weer opweg. Een bejaard dame'tje waggelt me voorbij. Naar binnen, want ze weet: "Het houdt me op dreef".

velo

Op dit prachtexemplaar kwam zonet een opa'tje naar de bibliotheek gebold...

tuin der lusten

keperwerk

"Dune" door Arne Quinze, of hoe je in Knokke
het bordje "inrit" aan een ondergrondse parking overbodig maakt ...

knokke le zotte

"Een schoon peloezeke aan zee, wa moet ne mens nog meer hebben?"
Arm Vlaanderen, denk ik dan.

rothkopot

Nadat collega Carl ons overstelpte met een overdosis kersen uit het vuistje, vroeg ie uiteindelijk: "Kun je er wat mee?"

"Uiteraard! Welke fruitsoort zou ik niet aankunnen?" bedacht ik en de volgende ochtend stond een lading dieprode bollen te prijken op mijn bureautje.

Diezelfde avond belandt het fruit in een bokaal: laagje kersen, laagje kristalsuiker, laagje kersen, laagje kristalsuiker, laagje kersen... tot ie vol is. Afgerond met een laagje gedroogde jeneverbessen vul ik de pot met jonge jenever! Tot slot (of tot opening?) is het wekelijks schudden en enkele maanden wachten op consumptie.

Net zoals huisdieren op hun baasje gelijken, lijken fruitbrouwels op hun oorspronkelijke kwekers.

Een jaar geleden ondernam ik een poging om C. op de gevoelige plaat vast te leggen, maar zijn hyperkinetische adhd-aard reduceerde dat plan tot een vibrerende lichtvlek, mét bril weliswaar, wat toch nog tot enige herkenning leidde. Zo ook de kersenjenever in wording: na drie weken trekken is het rood uit de kersen geslopen en opgeslorpt in de jenever, een substantie die zichtbaar stroperig wordt. Een fluo-manna zoals ik er nooit eerder één zag, lijkt ter plekke te trillen, spelend met licht. Als een Rothko in een pot.