Een bezoekje aan mijn 3 private aren Gonrieux bevestigt 't vermoeden: geen gas. "Avec de l'électricité madame," zo verwarmen ze hun boeltje hier. Tenminste, als hun houtstapel ontoereikend blijkt. Dat je uit de natuur energie kan halen zónder ze te vernietigen, daarvan zijn ze nog niet doordrongen. Zo bewijzen de zonnepanelen die slechts per uitzondering op de daken prijken althans. Geen gas dus. Wat gedaan? Zonne-energie, of warmtepompen, of pellettoestanden,... En budget? Niet echt op gerekend, voor zover er al gerekend werd. Misschien toch even uitspitten hoe we hieruit komen, al zie ik niet meteen de bomen door't bos.
Dan maar een wandelingetje om de gedachten te verzetten. Louis laat 't alvast niet aan zijn hart komen en neemt een duik in 't diepe. "Geen bodem onder de voeten, dan zwemmen we toch gewoon!?" Zijn zorgeloosheid kent geen grenzen. Wat later trakteert hij me -zich uitschuddend- op een zijlingse douche. We dwalen verder in het woud. Keitjes knisperen onder de zolen, het is uitkijken waar je je voeten plaatst, mijn herstellende enkel lijkt nog zwak als een tenger takje. En zo, de bodem screenend, tref ik de moedigste aan : een eik, zes blaadjes rijk, te midden van het pad. Dit boompje maakt me plots duidelijk dat onbewandelde wegen de meeste groeikansen in zich hebben. 't Is enkel kwestie van durven afwijken van 't gangbare.