Gisterenavond afspraak in Bar Leon. De spierscheur (of wat daarvan overschiet) in mijn voet geldt niet langer als plausibel excuus om steeds weer de auto te nemen en dus pomp ik de banden op en fiets richting Krugerplein, een stads pareltje waarvan ik het bestaan ken, maar de lokatie ietwat vaag in mijn hoofd zit...
Net voorbij Schijnpoort voel ik een groepje fietsers in mijn wiel hangen. Allochtone prille tieners zo blijkt, waarvan het opperhaantje van dienst ostentatief maar goedlachs naast me komt fietsen.
"Mefrouw mefrouw, wij zijn de bende van de fiets," pakt de puber uit.
"Wow, da's supercool," repliceer ik in mijn meest hippe antwerps "Om ter eerst tot aan de lichten?" Een uitnodiging die hij niet laat schieten en meteen staan we allebei recht op de trappers, het peloton in ons kielzog, de volledige Pothoekstraat inpalmend. De baan is de onze, alles moet wijken. Tien seconden later feliciteer ik Ahmedje Ockers met zijn wiel voorsprong aan de meet. Hij groeit zienderogen en zijn euforie werkt aanstekelijk.
"Trouwens, weten jullie toevallig waar Krugerpark ligt?"
"Krugerpark? Ah, in Afrika hé!" grapt de slimste van den hoop.
"Allez ja, Krugerplein bedoel ik."
"Nee, da weten we nie," glundert dezelfde slimmerd het antwoord kennend. We zien er de lol wel van in.
Het licht springt op groen, de bende trekt zich weer op gang, linksaf. Onze wegen scheiden opgewekt.
Wie meent dat verliezen en winnen in Borgerhout altijd met relletjes gepaard gaan, moet dringend zijn stalen ros eens van stal halen.
